De voetbalwedstrijd is gespeeld. Het is niet goed afgelopen voor Nederland. In het nieuws wordt er even aandacht aan geschonken. In beeld komen een paar supporters die de wedstrijd zojuist in het stadion bekeken hebben. Er worden er een paar geïnterviewd. De verslaggever vraagt: ”Wat ging er mis?”

Bij de eerste man denk ik: “Het moment van conceptie waar jij uit ontstaan bent.” Een stuk of vijf mannen wordt dezelfde vraag gesteld. De één heeft een nog debieler hoofddeksel op dan de ander. Ik zie een groen hoedje met een oranje leeuw, een bonten klomp, een schaatsmuts met vlechtjes eraan en nog veel meer vreemds en ik denk: “Inderdaad, wat ging er mis.” Wat ging er mis ín dat hoofd voordat je dat óp je hoofd zette.

De geïnterviewde mannen zijn allemaal stuk voor stuk brave huisvaders met keurige banen als boekhouder, bankmedewerker, witgoedmonteur, magazijnmedewerker of zoiets. Wat ging er dan mis dat ze zich zo uitdossen? Of lelijke oranje ovenwanten aan hun autospiegels doen. Of plastic oranje vlaggetjes in hun anders zo keurig onderhouden tuinen ophangen?

Goed, ik weet het, ik ben de uitzondering, de outcast, de aliën in deze tijd. Ik houd niet van voetbal of sport in het algemeen. Dat geeft niet, daar zijn er meer van ook al merk je ze niet op tussen dat luidruchtige oranjegeweld. Dat betekent niet dat ik de sportliefhebbers hun plezier misgun. Van mij mag het. Als ze mij maar met rust laten. Maar dat doen ze niet. Waar ik ook kom, ik moet tegen die vieze kleur aankijken. Bij elke winkel waar ik kom krijg ik plastic, oranje troep en een verbaasd gezicht als ik zeg dat ik dat niet hoef.

Een vriend adviseerde mij onder een steen te kruipen en pas tevoorschijn te komen als de hele kermis weer voorbij is. Ik voel er veel voor. Lekker in een hutje in de Pyreneeën, ver van de mensheid, totdat het EK, de Olympische spelen en de tour de France voorbij zijn. Af en toe zou ik naar een Spaanse supermarkt moeten maar daar zou ik geen oranje zien en het scheelt dat ik ze toch niet versta. Zwijgend zou ik mijn karretje voortduwen met daarin voorraad voor een maand. Schichtig de kassamedewerker het bedrag overhandigen wat op het kassadisplay staat om me daarna weer met een stapel boeken terug te trekken op mijn berg.

Helaas is dat niet mogelijk. Er zijn zo van die verplichtingen waaraan ik moet voldoen. Dan maar mijn huis en vooral mijn slaapkamer tot berghut maken. Ik voel mij gesterkt door een opmerkelijk feit: een bevriend kunstenaar heeft aan zijn medekunstenaars gevraagd wat ze met oranje in hun kunst deden en het antwoord was: niets…

(Ultimate painting, Ad Reinhardt)