Met mijn overvolle boodschappenkar ga ik achter een lange rij voor de kassa staan. “Bij die pinkassa ken je zo aanschuiven hoor, daar staat niemand.” De kleine tanige vrouw, knikt met haar hoofd in de richting van de door haar bedoelde kassa. Ik volg haar hoofdbewegingen en zie dat er niemand achter die kassa zit.

“Ze dwingen je gewoon,” zegt ze samenzweerderig met een zwaar Amsterdams accent. “Bij de Albert Heijn ook al. Straks ken je nergens meer gewoon betalen.” Niet goed wetende wat ik met de situatie moet mompel ik dat het toch best handig is.

“Die jeugd ook, “snuift ze. “Voor een kwartje pinnen ze al.” Hoofdschuddend legt ze haar boodschappen op de band. “En weet je wat het is: als ze eens ergens aan de deur mee komen, mot je toch geld in huis hebben. ” Hier moet ik haar toch gelijk in geven en begin over het parkeren. “O, daar heb m’n man zo een eeeeehhh kaartje voor, zo een hoe heet dat ook alweer, zo een chipding”

Ik leg de spullen uit mijn kar op de band. De kassamedewerkster noemt het bedrag wat de vrouw moet betalen. Ze rommelt wat in haar tas en haalt een er grote portemonnee uit. Ze knipt hem open en begint het geld te tellen. “hoeveel zei je ook weer?,” vraagt ze. Het meisje achter de kassa herhaalt geduldig het bedrag. De vrouw rommelt weer wat en overhandigt een pakketje contant geld. “Moet je er nog wat bij?” Het kassameisje zegt dat twintig cent wel handig zou zijn. Er volgt weer een hoop gegraaf in de enorme portemonnee. Het duurt even en dan kijkt ze weer op. “Heb ik niet.”

Met de rust van een engel geeft het meisje het wisselgeld aan de vrouw en begint aan mijn boodschappen. In een razend tempo werken wij als een op elkaar ingespeeld team de stapel boodschappen weg. Ik stop mijn pinpas in de automaat en ben binnen enkele seconden weer op weg naar de auto.