Met mijn lief ging ik uit eten. Twintig jaar getrouwd en bijna dertig jaar bij elkaar dus dat vonden we wel een goede reden. We kwamen uit bij een brasserie waar we eerder met veel genoegen hadden gegeten. Niets hoogdravends maar gewoon heerlijk eten en een fijne sfeer. Het is er warm en gezellig en je ziet aan alles dat er moeite gedaan is en dat de zaak met plezier gerund wordt.

Hoewel we nog steeds niet uitgepraat zijn, kijk je niet meer continue verliefd in elkaars ogen na zo een lange tijd samen. Mijn blik dwaalde dus af en toe een beetje rond in het restaurant en ergens tussen de Toscaanse tomatensoep en een slok wijn viel mij opeens iets op. Naast mij op een kastje stond een dienblad met een kaars erop. Een dienblad in neo-brocante stijl zoals je ze in een dure woonwinkel zou kunnen aantreffen. Een heel herkenbaar dienblad want ik heb er thuis net zo één. Gekocht bij de Action voor een paar euro. Ontroering overviel mij. Noem me sentimenteel maar ik kan door zoiets oprecht geraakt worden. Achter het goedkope maar toch leuke dienblad vermoed ik een verhaal van hardwerkende mensen die met veel liefde hun restaurant begonnen zijn en met een beperkt budget de aankleding hebben moeten volbrengen.

Dat overkomt me wel vaker, plotseling overvallen worden door ontroering. Door de grote mannenschoenen die bij mij onder de kapstok staan bijvoorbeeld. Grote mannenschoenen in het algemeen. Hoe groter, hoe beter. Of van die gebruinde mannenvoeten, in slippers waar je met gemak een roeiboot van kunt maken. De ontroering zit hem erin dat ik een beetje met ze te doen heb. Dat die mannen met van die grote onhandige voeten door het leven moeten. Geen wonder dat ze soms per ongeluk ergens op gaan staan, zoals je tenen bij het dansen, of zorgvuldig opgekweekt jong groen in de tuin. Kunnen ze niks aan doen. Grote mannen ontroeren me sowieso. Wat moet je toch met zo een groot lijf, hoe bestuur je die lange ledematen?

Ook zoiets: Donkere Afrikaanse mensen die Frans spreken. Frans gesproken met diepe, warme stemmen, door monden die niet gemaakt zijn om deze taal te spreken. Een taal die hen opgedrongen is door het kolonialisme. Frans is een taal die hoort bij bleke mensen met smalle lippen. Je hoort het direct doordat de medeklinkers net iets te hard worden aangezet, door de r die iets harder rolt, de passie waarmee elk woord wordt uitgesproken. De taal wordt er mooier van. Ik heb er simpelweg geen weerstand tegen.

Het is de onhandigheid in combinatie met kracht of veerkracht. Het vermogen om iets te maken van de gegeven omstandigheden en het zelf niet in de gaten hebben dat het bijzonder is. Hoe dan ook, ik hoop nog vaak uit eten te gaan met mijn lange man met die onhandige grote voeten.