Ik ben jouw vrouw van glas
Jij mijn man van suiker
Broos als je soms bent
Omvat ik jouw kristallen
Raak mij zacht
Kleef niet aan mij
Pas op, ik kan breken
Je kunt me lijmen met karamel
Maar breuklijnen zijn zwak
Kleine scherven zullen ontbreken
Eenmaal in duizend stukken
Is er geen weg meer terug
Daarom neem ik afstand
Als jij te dichtbij komt
Ik vang de kleuren van het licht op
Verzamel ze in een brandpunt
Verwarmd door mijn zorg
Brand je te snel aan
De ingebrande vlekken
Krijg ik niet meer uit mijn ziel
Mijn suikerbeest
Ontneem me niet mijn glans
Dan vang ik je in mijn vormen
Als je uiteen valt
En smelt ik met mijn warmte
Alles aan elkaar
