“Mevrouw, spaart u Muppetzegels?” De man die zojuist voor mij afrekent bij de kassa van de Albert Heijn hoeft ze niet. “Ja hoor,” roep ik. Ik krijg de zegels van de man. Kennelijk was ik erg gretig want als ik zelf afreken krijg ik meer zegels van het meisje dan waar ik eigenlijk recht op heb.

Onderweg naar mijn auto reken ik als een kind zo blij ik uit dat ik dan nu eindelijk twee Muppets heb opgespaard. Ik laad de boodschappen in de auto en bedenk dat ik maar beter nog even de winkel in kan gaan om de handpoppen te bemachtigen. Je weet hoe dat gaat met dit soort acties. Voor je het weet zijn ze allemaal op en dan heb je al die tijd voor niks gespaard.

Ik loop de winkel weer in, ga naar de stelling met Muppetpoppen en zie dat mijn favorieten al uitverkocht zijn. Kermit had ik gewild of de Zweedse kok. Animal was ook goed geweest. Maar nee, ze zijn er niet meer. Fozzie dan maar? Of Gonzo? Ik sta te dralen en weet het niet meer. Getver, ik wil miss Piggy niet en die ouwe kereltjes ook niet.

Ineens zie ik mezelf staan. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik sta op het punt om twee handpoppen te kopen voor twaalf zegeltjes en twee euro en ik wil ze niet eens. Mijn ene kind drinkt alcohol en feest tot diep in de nacht met meiden die er beslist niet als een Muppet uit zien. Mijn andere kind kraamt taal uit die duidelijk maakt dat ze al ver van de poppenleeftijd verwijderd is.

Lelijk zijn ze, de handpopjes en je betaalt er nog een euro voor ook. Wat vaart er toch in mij op het moment dat supermarkten spaaracties houden? Sprookjesfiguren, wuppies, filmpoppetjes, vanaf de eerste minuut dat het mijn huis binnenkomt vind ik ze al lelijk en stoort het me dat ik ze in mijn zorgvuldig ingerichte huiskamer zet. Dus wat gebeurt er? Na een maand me te hebben geërgerd belandt die plastic troep in de vuilnisbak. Daar ga ik met mijn mooie praatjes over milieubewust leven.

Beschaamd loop ik de AH uit zonder poppen en sta mezelf zelfs niet toe om een bosje narcissen te kopen. Voor straf. Lekker puh!