In het plantsoen achter mijn tuin staat een joekel van een walnotenboom. Al zo lang als ik er woon wacht ik elk jaar rond deze tijd op het moment dat hij zijn schatten laat vallen. Meestal is dat als het goed waait en regent. Niets zo lekker als taart van zelf geraapte walnoten, pasta met walnoten zo van de boom of gewoon op een regenachtige zondagmiddag gezellig, kaarsjes aan, muziekje op, met het gezin noten kraken en peuzelen.

Vervelend dus dat steeds meer buurtbewoners de boom gaan ontdekken. Ik mag namelijk graag denken dat het mijn boom is. Niet alleen ik denk dat. Buren die anders zeer vriendelijk met elkaar omgaan, bekijken elkaar met argusogen als ze elkaar tegenkomen bij de boom. We groeten beleefd als we elkaar op het veldje zien rapen maar van binnen grommen we. Shit, weer te laat.

Erger is het als er kapers op de kust zijn van buiten onze wijk. Ik heb op een middag een buurman en een onbekende vrouw twee uur lang om elkaar heen zien draaien. Dat de vrouw een hoofddoekje droeg maakte het helemaal ondraaglijk voor mijn doorgaans toch zeer vredelievende buurman. “Die lui maken er een puinhoop van,” zei hij, nogal hardop, met een hoofdknik richting de vrouw. “Ach, er is genoeg voor iedereen,” mompelde ik gegeneerd. “Nou, het is anders wel het laatste wat er valt, hoor!, ” antwoordde buurman. We keken allebei omhoog en zagen dat er nog meer dan genoeg noten in de boom hingen. Kennelijk was ik een geduchte tegenstander.

Zelf mag ik menigeen graag een beetje fokken. Gewapend met een grote rode emmer loop ik opgewekt onder de boom door. Met een knal gooi ik elke noot die ik vind in de emmer. “Zo,” roep ik hard: “alwéér één.” Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de reactie.

Het is niet zo dat ik me geen een zakje walnoten uit de supermarkt kan veroorloven maar dit is toch anders. Het is het oergevoel van zorgen voor de wintervoorraden wat ons, buren, tot ware rivalen maakt. Voor een paar dagen dan. Daarna vinden we elkaar wel weer aardig.