De koek is op. Dat hoor ik steeds vaker. Stellen die twintig of dertig jaar bij elkaar zijn en die ineens uit elkaar gaan geven dat meestal op als reden. Heb ik zelf ook wel eens gedacht, hoor. Maar dan meer in vragende vorm: “Is de koek op?” Iedere keer bleek er nog genoeg koek te zijn. De koek is soms misschien tijdelijk een beetje minder lekker of ik ben er een beetje op uitgekeken maar als ik er dan aan denk zonder koek verder te moeten dan is dat geen optie. Of de koekenbakker waar ik al bijna achtentwintig jaar mee samen ben moet ineens erg vieze koekjes gaan bakken. Dan eet ik desnoods liever droog brood. Tot nu toe hebben we het nog altijd gered door wat extra suiker bij het deeg te doen. Of het recept van de koek een beetje te veranderen.
Ik word ook altijd een beetje onrustig van die uitdrukking. Wat bedoelen ze nou eigenlijk? Hoezo geen koek meer? Er zijn van die echtparen waar vanaf het begin af aan al geen kruimeltje gebak te bekennen viel. Of je zag het al aankomen. Hij houdt van boterkoek en zij eet alleen droge Maria biscuitjes.
Er zijn ook stellen waarbij je het niet ziet aankomen. Van die mensen die al honderd jaar bij elkaar zijn en waarvan je dacht dat ze nog wel minstens honderd jaar bij elkaar zouden blijven. En dan zeggen ze ineens dat de koek op is of dat de slagroom van de aardbeien af zijn of dat het boek al jaren uit is. Metaforen voor dat het huwelijk saai geworden is. Wat er eigenlijk mis met saai? Saai is fijn. Saai moet je omarmen. Niets zo prettig als ’s avonds saai met elkaar op de bank een beetje TV zitten kijken. Aardbeien zonder slagroom zijn nog steeds lekker hoor.
Persoonlijk moet ik er niet aan denken dat mijn huwelijk vol met pieken en dalen zou zitten. De rest van het leven brengt al genoeg opwinding met zich mee. Drukte op het werk, ziekte, dood, tegenslag of juist een meevaller. Het komt vanzelf op je pad. En als je dan nog meer opwinding nodig hebt: zoek een hobby, ga bungeejumpen, op een breiclubje of beklim de Himalaya. Geef de ander de ruimte om zijn of haar eigen dingen te doen en doe daar als partner niet zo moeilijk over. Je kunt hem of haar nog altijd een koekje van eigen deeg geven.
het is denk ik niet alleen kwestie van koek en slagroom
ook leven we nu in een tijd van de Grote Zelfontplooing
het vervelende is alleen dat iedereen een andere kant op ontplooit
en dan ineens na te lange tijd pas ontdekt niets meer met elkaar gemeen te hebben
vroeger ging je dan toch nog de algemene deler zoeken, want dat werd van je verwacht
nu hebben we recht op het Grote Geluk en laten dat wat niet meer past heel makkelijk achter ons om ons recht te zoeken
we zijn wat doorgeschoten in de individualisering
LikeLike
Mee eens. Het is dat idee dat men Recht opHet Grote Geluk heeft wat mij stoort. Ik ben niet tegen scheiden hoor maar men geeft wel eens te snel op. Ook verwachten veel mensen van hun partner dat hij of zij al hun wensen vervult. Iemand moet én beste vriend én beste sekspartner én leukste hobbymaatje zijn. Dat is niet eerlijk om van iemand te verwachten. Als je koestert wat je gemeen hebt en elkaar verder vrijlaat is het huwelijk misschien geen bron van spanning en sensatie maar wel prettig thuiskomen.
LikeLike