Communicatie is de smeerolie van de maatschappij maar er wordt naar mijn idee wel eens teveel gepraat. Om soms niet goed van te worden. Eindeloos gezever over sport, politiek, filmsterren, het weer, vriest het of dooit het. Geht het oan of niet. Praatprogramma’s vol met bekende Nederlanders die de ene open deur na de andere opentrappen of volkomen onzin uitkramen. Oninteressante types die aan vreselijke programma’s hebben meegedaan en ook even tien minuten domme dingen mogen zeggen. Het komt nogal eens voor dat ik dan de TV uitzet omdat ik het even niet meer kan horen.

Ook op straat of in winkels hoor je eindeloos geklep over van alles en nog wat. Het gaat echt nergens over. Zo nu en dan houd ik ook wel van een goed gesprek maar dan moet het wel echt ergens over gaan of buitengewoon absurd zijn. Ik ben nu eenmaal niet zo goed in zo maar een praatje. Wat gelijk de reden is waarom ik niet zo graag verschijn op recepties of feesten waar ik niemand ken. Small talk vind ik ronduit vervelend.

Een goed gesprek kunnen voeren met mensen van wie ik hou is van levensbelang. Als ik één ding mijn kinderen hoop te hebben meegegeven in het leven dan is dat wel dat je een goede discussie niet uit de weg moet gaan. Ook al ben je het een keer overtuigd oneens met elkaar. Er zijn er maar weinig in het leven waar je dat mee kunt.

Nog zeldzamer zijn echter de mensen waar je mee kunt zwijgen. Van een fijn gesprek kan ik echt genieten maar lekker zwijgen met iemand is misschien nog wel fijner. Gewoon stil zijn, elkaar even aankijken, glimlachen en weten dat het goed is. Zonder dat het ongemakkelijk wordt. Samen naar iets moois kijken, alleen maar even zuchten en dan weten dat de ander het ook gezien heeft. Als iemand het moeilijk heeft, je armen om de ander slaan en dat het alles uitdrukt wat je niet hoeft te zeggen. De personen waarmee ik dat kan zijn mijn kostbaarheden, mijn rijkdom. Een diepere verbondenheid kun je niet hebben. Zoals het gezegde al aangeeft. Zwijgen is goud.