Er ligt werk op me te wachten. Veel werk. Werk van het soort wat altijd weer terug keert en waar ik chronisch geen zin in heb. Voor hard werken ben ik nooit bang geweest en een afgeronde klus kan zeer bevredigend zijn maar klussen die telkens weer terugkeren zijn ronduit vervelend. Het zijn er ook altijd zo veel. Ondanks dat ik er geen zin in heb lukt het me maar niet om ze te negeren. Dus ga ik toch maar weer eerst weer datgene doen wat moet voordat ik iets ga doen wat ik zelf graag wil.

Waarom is het toch altijd zo moeilijk om eerst de dingen te doen die je leuk vindt of die goed voor je zijn en daarna pas dat vreselijke huishouden, de onderhoudsklussen of administratie. Soms doe ik het wel maar het stemmetje in mijn hoofd blijft dan maar zeuren dat ik toch éigenlijk…  Waardoor ik uiteindelijk niet half zo geniet van mijn gestolen tijd.

Is het opvoeding, sociaal wenselijk, gewoonte, een te groot verantwoordelijkheidsgevoel of een mix ervan? Het zit me behoorlijk in de weg. Na vele zelfhulpboeken en websites met tips ken ik de technieken wel hoe ik het moet aanpakken maar het gaat nog steeds niet vanzelf. Mooie woorden hoor maar zet maar eens een waanzinnig creatieve prestatie neer als de stofwolken je om de oren vliegen of als er gezinsleden hun hoofd om de hoek steken met de vraag of er nog een schone onderbroek voor ze is. Ga ik net lekker zitten schrijven, schijnt er een heerlijk zonnetje naar binnen waardoor ik er weer op gewezen wordt dat één keer in het half jaar de ramen lappen misschien een beetje weinig is. Om nog maar te zwijgen van de afbladderende verf van de kozijnen.

Er is één tactiek die nog het beste werkt. Orde, planning en het nou-èn-denken. Orde door de spreuk te hanteren: uitstellen kan altijd nog. Planning door strakke tijdschema’s aan te houden (ook  een strakke tijdsplanning voor vrije tijd). En als laatste maar zeker niet de minst belangrijke: denk bij elke eerste belemmerende ‘eigenlijk moet ik’-gedachte die in je geplande vrije tijd opkomt: nou èn. Bij de tweede:  NOU ÈN! En als je er nog een derde keer aan denkt wat je nog eigenlijk allemaal moet doen, schreeuw je hard: NOU-FUCKING-ÈN!!!

Probeer maar, werkt bevrijdend.