Ooit, toen ik nog een ongelukkige puber was, had ik een droom. Het was een droom zoals zoveel jonge mensen hebben. Acteren en zingen wilde ik. Dus toen mijn moeder vroeg wat voor een opleiding ik graag wilde doen na de middelbare school was er maar één antwoord voor mij mogelijk: naar de toneelschool. Later op de dag vertelde mijn moeder dit aan mijn vader. Nieuwsgierig naar het verloop van dat gesprek, stond ik achter de kamerdeur te luisteren. Met het antwoord van mijn vader kwam voorgoed een eind aan mijn ambitie. Met zijn harde stem baste hij op zijn Amsterdams: “Ach, dat kind heb nog nooit een toneelstuk gezien”.

Nooit meer heb ik het daarna nog ter sprake durven brengen. Mijn vader was een ouwe brombeer maar ook een lieve man met een goede inborst. Hij heeft het waarschijnlijk nooit zo bedoeld. Hij had gelijk dat ik nog nooit naar een theater was geweest maar als hij een gesprek met mij was aangegaan dan had ik hem verteld hoe goed ik was in het acteren op school. Dan had ik hem kunnen vertellen hoezeer ik genoot van films en dat ik zingen zo ontzettend fijn vond. Helaas was ik te braaf en heb ik hem dit nooit uit mezelf verteld. Of ik werkelijk talent genoeg had voor een acteer- of zangcarrière zal ik nooit weten maar ik had het op zijn minst willen proberen.

Mijn vader heeft mij zonder het te weten een wijze les geleerd. Vanaf dag één dat ik wist dat ik een kind zou gaan krijgen heb ik me voorgenomen dat ik nooit op deze manier ambities de grond in zou boren. Ook heb ik het altijd nagestreefd dat mijn kinderen zich veilig genoeg bij mij voelen om hun dromen kenbaar te maken en als ik niet goed daarop reageer, dat ze dat ook kunnen zeggen. Of ik gelijk heb gehad met dit inzicht zal later pas blijken maar tot nu toe heb ik nog steeds geen reden om mijn koers te wijzigen. Mijn kinderen ontwikkelen vrijelijk hun talenten en lijken op te groeien tot volwassenen die soms gewaagde keuzes durven te maken.

Wat mij in de loop der jaren wel verbaasd heeft is dat ons onderwijssysteem er juist op gericht lijkt om kinderen te ontmoedigen om hun talenten te ontdekken. Al op de basisschool wordt er min of meer verwacht dat ze een richting kiezen. Als ze een jaar of veertien zijn kiezen ze uit één van de voorgekauwde vakkenpakketten en een paar jaar later rollen ze als éénheidsworstjes uit de grote leerfabriek. Ruimte om te ontdekken waar ze nou echt goed in zijn en wat het leven de moeite waard maakt is er nauwelijks. Mocht je op je zestiende ondanks dat toch een ambitie ontwikkelen maar heb je het verkeerde vakkenpakket? Dan is het bijna onmogelijk om het tij te keren. Het gevolg is grote groepen leerlingen die met lood in hun schoenen naar school gaan en ik voorspel vele dertigers die, na jaren braaf gedaan te hebben wat er van hen verlangd werd, volledig vastlopen.

Met mij is het uiteindelijk wel goed gekomen. Na wat dubieuze opleidingskeuzes ben ik gaan werken en ontdekte ik andere talenten. En hoewel het nooit tot een professionele zangcarrière is gekomen, zing ik nog steeds graag, veel en vooral erg vals.

Foto door: Appledave