Daar is het dan, je einde. Daar is het dan, het moment waarover we het afgelopen jaar wel af en toe over gesproken hebben. Het lag wel in de lijn der verwachtingen aangezien je al op leeftijd begon te raken maar het kwam toch nog erg onverwachts. We maakten er lekker morbide grapjes over. Dan riepen we tegen je: “Dóóóód moet je” of “Chumi je stinkt!” Dat kan in onze familie. We weten dat we dat soort lullige dingen kunnen zeggen omdat we van elkaar weten dat we er geen splinter van menen. We wisten van elkaar dat we intussen zielsveel van jou hielden.

Nu is het opeens echt. Je gaat echt dood. Dat moment bepalen wij, of eigenlijk is het voor ons bepaald, alleen halen wij het naar voren. We kunnen niet voorkomen dat je lijdt. Lijden hoort bij het leven. Lijden hoort bij de dood. Het helpt om te accepteren dat het onvermijdelijk is. We kunnen wel voorkomen dat je lijden lang duurt. Gelukkig is dat niet zo ingewikkeld als bij mensen.

De dierenarts komt langs om je een spuitje te geven, zoals dat zo lekker plat heet. Daarna moet er wat met je lieve harige lijfje gebeuren. Wat dat moet worden weten we nog niet. Cremeren? En dan moeten we ineens kiezen of we je individueel, met 5 anderen of met 19 anderen laten roosteren. Met bijbehorende prijskaartjes natuurlijk. Begraven kan ook, op een begraafplaats of in onze eigen tuin, waar je zo graag was. Maar dan moeten we je koude harde lichaam in de koude natte grond laten zakken. Dat is mooi en afschuwelijk tegelijk.

Hoe kiest een mens uit dit soort stomme dingen terwijl je hart nog heel hard nee aan het schreeuwen is omdat je het tegen wil houden. Omdat je de tijd wil stoppen en nog even terug wil naar de tijd daar voor. Het moment dat we nog van niks wisten. Het moment waarop jij nog vol overgave een plas in dook en de blijste hond van het universum was. Het moment waarop jij uitdagend grommend, wild en onverbeterlijk vrolijk voor de katten aan het springen was omdat je dacht dat ze wel  met jou zouden willen spelen. De katten keken je dan altijd aan alsof je niet goed bij je hondenhoofd was.

We moeten rationeel blijven. Je hebt een prachtig leven gehad en wat we met je versleten omhulsel doen, doet niets af aan de liefde die we voor je voelen. Voelen en niet voelden, want ook al ben je er straks fysiek niet meer, vergeten wordt je zeker niet. Je wordt bijgezet in de galerij in ons hart van alle huisdieren die we tot nu toe hebben moeten laten gaan en over wie zo nu en dan nog wordt gesproken van: “Weet je nog…?”

Ga maar lief hondje van ons, je mag vertrekken. Je lijf is op, het is tijd. Dit mag je einde zijn