Soms zijn er mensen die veel invloed op je hebben gehad zonder dat ze het waarschijnlijk zelf later nog weten. Zo heb ik eens een coach gehad toen ik startte met mijn praktijk voor Chinese geneeskunde. Ik was een poosje uit het arbeidsproces geweest omdat ik nogal in de kreukels had gelegen na het baren van mijn tweede kind, was daarna een paar jaar aan het studeren geweest en stond nu aan het begin van het ondernemerschap. Want wat vanuit een idealistisch beeld was ontstaan had, zonder dat ik daar op rekende, een heel down-to-earth tintje.

De coach was mij toegewezen vanuit een reïntegratietraject en was gewoon een grijze man in een pak. Mijn verwachtingen waren niet zo hoog en ik denk dat ik me in het begin zelfs wat defensief opstelde. Gaandeweg onze gesprekken ben ik de man echter erg gaan waarderen.

Door hem kwam ik er onder andere achter dat ik mezelf voortdurend aan het verontschuldigen en uitleggen was. Mijn taal was doorspekt met: Ja maar…, dat komt omdat… Meer dan eens keek hij me dan aan en zei: “hou eens op met steeds maar jezelf uitleggen.” In het begin snapte ik niet waarom hij mijn belangrijke uitleg niet wilde horen. Later begreep ik dat het gewoon niet nodig is om al je acties uit te leggen. Je doet wat je doet en dat is dat. In de basis gaat het niemand iets aan waarom je iets doet of zegt en als iemand kritiek heeft kun je zelf beoordelen of dat terecht is en je er wat mee doet of dat je het naast je neerlegt.

Misschien heeft het iets met mijn opvoeding te maken of met het feit dat ik een vrouw ben maar het is nogal hardnekkig. Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik weer alles voor iedereen aan het verklaren ben. Niet alleen mijn eigen acties en uitspraken maar ook nog eens die van mijn gezinsleden naar elkaar en anderen toe. Maar er komt altijd een moment dat ik weer denk: Hou daar eens mee op!

Wat de beste man mij ook heeft doen inzien, is de waarde van mijn lach. Mijn leven lang roepen mensen al tegen me dat ik niet zo chagrijnig moet kijken. Daar heb ik nooit wat mee gekund. Ik heb nu eenmaal een gezicht wat van zichzelf niet zo vrolijk staat en een permanente frons in mijn voorhoofd omdat mijn hoofd altijd in de hoogste versnelling aan het denken is. Dus als iemand tegen me zei: “kijk niet zo boos, lach eens”, werd ik daar eigenlijk alleen maar knorrig van.

In een gesprek met de coach moest ik op enig moment ergens om lachen. Hij zei op dat moment tegen mij: “Als jij lacht, breekt de zon door.” Dat ene kleine zinnetje was zo mooi. Het deed me beseffen dat je voor een ander de zon even kan laten schijnen door simpelweg te glimlachen. Wel iets waar je heel bewust en hard aan moet werken als je van nature een chagrijnige kop hebt maar zeker de moeite waard.