Onlangs leerde ik dat er zoiets bestaat als zonnestormen. Blijkbaar komen die eens in de 11 jaar op hun hoogtepunt en wanneer de zon in uiterste opgewonden staat is, dan worden hier op aarde magnetisch geladen deeltjes over ons heen gestrooid. Dat kan betekenen dat er allerlei gevolgen zijn voor onze, op elektriciteit gebaseerde, maatschappij. Allerlei apparaten kunnen zonder stroom komen te zitten. Laat je fantasie er maar op los: geen internet, vliegtuigen vallen uit de lucht, geen verwarming, geen verkoeling en je mag hopen dat je bonen in blik in huis hebt in plaats van rauwe, hoewel die wel zoet schijnen te smaken als je honger hebt. Dit jaar bereiken de zonnestormen weer een maximum.

Over fantasie gesproken: bij mij in de familie hadden we altijd een gedachte-experiment over dat we tijdens de apocalyps, allemaal samen zouden komen in het huis van mijn zuster, op een berg in de Vogezen. We zouden daar allemaal onze persoonlijke vaardigheden inzetten. De één zou dekens en truien breien, de ander zou eten verzamelen, ik weet veel van geneeskrachtige kruiden en zo hadden we voor iedereen een taak.

We zagen het al helemaal voor ons en kregen er bijna zin in. Dat het waarschijnlijk een hard rotleven zou worden, waarbij je aan een sneetje in je vinger al dood kon gaan, daar gingen we even aan voorbij. Nu, vele jaren later, weet ik dat het nooit zal gebeuren. Ook al komt er een apocalyps: mijn zuster met het huis in Frankrijk is dood, het huis is verkocht en de familie is uit elkaar gevallen.

Toch heb ik er wel eens stiekem zin in, dat door zoiets als een zonnestorm, we even een klein rampje doormaken. Iets wat de hele mensheid weer samenbrengt. Gevechtstuig doet het niet, onze telefoons vallen uit, geen computers, geen enkele apparatuur die het doet. We moeten even een paar dagen hutje bij mutje leggen: “Wij hebben een open haard! Komen jullie bij ons zitten?” ”Graag, ik heb nog een paar aardappels. Zullen we die in de as poffen? Dan eten we de doperwtjes er wel koud bij” “Heeft iemand de oude mevrouw van Zanten van nummer 11 al gezien? Haal haar even op en zet haar met een dekentje in een stoel bij de haard.” “Hier lieverd, ga jij met je kind ook maar in een deken dichter bij het vuur.” “Wie weet er nog een mooi verhaal?”

Het maakt dan niet uit wie er directeur is of manusje van alles. Aan geld heb je niets. Of jouw auto mooier is dan die van je buren doet er niet toe. Samen zullen we het moeten rooien. We beseffen dan weer dat we helemaal niets hebben aan influencers, social media-reaguurders en uiterlijkheden. Dan hebben we sterke mensen nodig die hout verzamelen, mensen die met weinig middelen een feestmaal kunnen maken en doortastende personen die wonden kunnen verzorgen. Met elkaar praten en lief zijn voor elkaar is dan veel belangrijker dan de nieuwste telefoon.

Het gaat natuurlijk nooit zo lopen. Ik weet ook wel dat er veel egoïsme zou zijn. Plunderingen, paniek, geweld en een ander niets gunnen. Maar heel soms verlang ik er gewoon naar dat we met zijn allen op ons nummer gezet worden en merken dat we helemaal niks voorstellen zonder al onze technologie. Dus kom maar op met je magnetische orgasme.