Soms kijk ik een avond lang heel bewust naar reclames. Rare hobby, ik geef het toe. Geen mens doet dat voor zijn plezier maar geloof me het is fantastisch zoals producten gepresenteerd worden alsof we tot nu toe maar half geleefd hebben omdat we nog niet van hun bestaan hadden gehoord. Hoe stom konden we zijn dat we dachten dat we zonder kunnen.

Op één avond wordt me in verschillende reclames verteld dat het mijn eigen schuld is dat ik nog steeds met die oude kop rondloop, crème zus of zo helpt echt. Van een bepaalde mascara krijg je wimpers als vlindervleugels. Geloof me, ik heb het geprobeerd maar als je van jezelf vijf wimperharen van 2 millimeter lang hebt dan gaat dat verleidelijk knipperen echt niet lukken.

Mijn echtgenoot moet er ook aan geloven. Kon een man vroeger ongegeneerd de badschuim van vrouwlief gebruiken, nu moet hij “for mén” kopen.
Inclusief een goedje waar hij er weer van uit gaat zien als een jonge god ondanks een avondje stappen. Volgens mij, als mijn lief een feestje heeft gehad, is het enige waar hij weer ontkreukt van raakt: een hele week om tien uur naar bed.

Conclusie: reclames zijn vooral gericht op angst en onzekerheid. Is dat erg? Ja eigenlijk wel. Vooral als we jonge onzekere mensen iets aanpraten alsof het de waarheid is zoals de reclame van Chilly.

Hierin wordt jonge vrouwen wijsgemaakt dat ze een speciaal product nodig hebben om hun vagina schoon en gezond te houden. Sinds wanneer is gewoon wassen met water niet meer genoeg? En waarom staan we toe dat onze meisjes wordt opgedrongen dat ze vies zijn? Nee, waar het boeltje echt van gaat stinken en ziekelijk van wordt is al die inlegkruisjes die ons vrouwen door onze strot zijn geduwd en al dat synthetische ondergoed voor zover dat nog een onderbroek mag heten. Dat verstoort het natuurlijke evenwicht pas goed. Gewoon, een katoenen onderbroek met een normaal kruis en wassen met slechts schoon water en al die troep is niet nodig.

Chilly, het woord alleen al. Koud dus. Brr, ik wil niet eens een koude.