Mijn dochter van dertien komt thuis. Strikt op tijd, ze weet dat ik me snel zorgen maak. Ze vindt mij overbezorgd. Ze is een verstandige meid dus heb ik haar meer dan eens uitgelegd dat ik háár wel vertrouw maar de wereld om haar heen niet.

Helaas heeft ze inmiddels vaak moeten ervaren dat ik gelijk heb wat betreft die boze buitenwereld. Zo ook vandaag.

“Ik was weer een hoer, hoor, mam,” zegt ze en ze vertelt hoe ze van haar vriendin op weg naar huis liep en onderweg langs een groepje jongens moest. Zodra ze haar in de gaten kregen begon het gelazer. “Hé, meisje! Hé meisje!” riepen ze. Stoïcijns keek mijn dochter voor zich uit. “Hé, meisje, ben jij een gothic?” ging het verder. “Niet reageren,” dacht ze. En ja hoor daar was het weer: “Hé, HOER!”

“Tja, kind,” zeg ik voor de grap tegen haar: “Je bent ook zó een hoer.” We lachen het samen weg maar van binnen kook ik. Welke rollende, verdroogde erwt in die schedels veroorzaakt dit gedrag. Dat ze haar aandacht willen, snap ik. Mijn dochter is een mooi meisje. Maar welk draadje is er in die grijze massa van ze doorgebrand dat ze het recht denken te hebben om haar zo te behandelen? Ze kleedt zich beslist niet uitdagend maar zelfs als dat wel zo zou zijn. Waar is meer dan 100 jaar feminisme gebleven, dat we hier nog steeds mee te maken hebben?

Minstens drie keer per week komt het voor. Groepjes jongens, volwassen kerels. Dat schelden wel degelijk pijn doet daar zijn we inmiddels wel achter. Over het woord ‘hoer’ kan ik mijn schouders wel ophalen maar de dreiging die er achter ligt maakt me bang. Iemand hoer noemen is een symptoom van iets engers. Het is het bestempelen tot een minderwaardig ding. Iets waar je niet respectvol mee om hoeft te gaan.

De volgende dag roept ze van beneden: “ik ga naar de stad met een paar vrienden hoor mam, doei.” “Dag schat” zeg ik en bid in stilte dat ze haar dit keer met rust zullen laten.