Mijn zoon is boos op me. Ik heb iets gedaan wat ik zijn belang achtte maar waarvan ik wist dat hij het niet wilde. Dat was tactloos van me.

Ik deed het omdat ik weet dat hij er beter van wordt. Hij ziet dat anders. Ik probeerde met hem te praten en het uit te leggen, ik zei dat het me speet dat ik tegen zijn  wens in gegaan was maar dat ik geen spijt had dat ik het gedaan had omdat ik nog steeds er van overtuigd was dat het juist was. Dat maakte het niet beter.

Ik legde hem uit aan de hand van een voorbeeld dat een ouder soms moet handelen in het belang van het kind ook al ziet het kind dat op dat moment niet zo. Een kind van anderhalf wat naar een kaarsvlammetje grijpt trek je bij het vlammetje weg omdat jij ziet dat het kind zich zal branden. De dreumes zal echter gaan huilen omdat hij niet begrijpt waarom hij dat mooie glinsterdingetje niet mag hebben. Hij vindt mama niet lief.

Mijn zoon was zo kwaad dat hij niet meer wilde luisteren, vond dat ik buiten mijn boekje was gegaan omdat hij bijna achttien is en riep dat ik het maar uit moest zoeken. Ik riep dat hij het dan ook maar uit moest zoeken. Ik beende weg en smeet de afwas in de machine. Huishoudelijk werk kan soms kalmerend werken. Ineens drong het tot me door wat er eigenlijk aan de hand was. Mijn kind was daadwerkelijk volwassen aan het worden en ik had het niet in de gaten gehad. Voor het eerst zag ik het écht.

Bijna achttien, een boom van een kerel. Het wordt ook tijd dat hij het zelf moet gaan uitzoeken. Het wordt tijd dat ik mij ga terugtrekken. Ook al zie ik dat het niet altijd goed gaat. Het wordt tijd dat hij van mij zijn eigen ervaringen mag opdoen en zijn eigen fouten mag maken. Dat valt niet mee voor mij. Het moet.

Ongetwijfeld zal hij zich een keer pijn doen aan iets wat goud lijkt maar vuur blijkt te zijn.

Het is groeipijn, ook voor mij.