Door grote pech was ik werkloos geworden. Niet leuk, zeker niet in deze duistere crisistijden. Ik prees me echter gelukkig dat ik in dit fijne land woon waar je kunt rekenen op een mooi sociaal vangnet. Zo kwam het dat ik een werkloosheidsuitkering bij het UWV vroeg en ook kreeg. Braaf als ik ben hield ik me aan alle regels, stuurde elk formuliertje keurig en snel terug en solliciteerde ik me suf. Ook al mijn sollicitaties gaf ik keurig door via de slechtste website allertijden, werk.nl.

Geen vetpot, zo een uitkering. Het was nauwelijks toereikend om de bodemloze put te dempen die mijn gezin is. Gelukkig zijn wij niet afhankelijk van mijn salaris alleen dus mij hoorde je daar niet over klagen. Ik ken mensen die het van minder moeten doen.

Twee maanden heeft het geduurd. Ik vond erg leuk werk bij een grote organisatie, precies passend bij wat ik zocht. Wederom was ik een blij en tevreden mens. Keurig meldde ik het direct aan het UWV en stuurde een kopie van mijn arbeidscontract op. Per 1 april had ik weer een baan. Geen grap. Serieus, ik ben een modelburger.

Eind goed al goed, zou je denken. Saai sprookje. Laat die olifant met zijn lange snuit maar komen. Ha, dat had je gedacht. Ik kreeg een alarmerend e-mailtje van mijn ‘servicemedewerker’ bij het UWV dat ze me telefonisch had willen bereiken omdat er in het betaalsysteem stond dat mijn uitkering met terugwerkende kracht per 20 februari zou worden beëindigd. Gelukkig was deze mevrouw wakker genoeg om te bedenken dat dit niet kon kloppen daar mijn contract pas per 1 april zou ingaan.

Nadat ik drie keer met mijn hoofd op het bureau van mijn nieuwe werkgever heb gebonkt en een diepe teug adem heb genomen stuurde ik haar een beleefde e-mail terug. Het beste mens kan er ook niets aan doen.

Ik heb eens zitten rekenen. Bovenstaand gevalletje heeft deze mevrouw bij elkaar een uur arbeidstijd gekost. Wat zou deze lieve dame verdienen? Vijftien euro per uur? Wat kost dat haar werkgever? Dertig euro? En alle overbodige post die ik in die twee maanden heb ontvangen? Ik tel twee keer een formulier met antwoordenveloppe waarop ik moest invullen hoeveel uur ik er bij had gewerkt omdat ik volgens hen iets erbij deed. Wat niet zo is. Toen ik al lang en breed aan het werk was kreeg ik een uitnodiging voor een workshop om mijn sollicitatie-techniek te verbeteren. Ik belde het nummer op de uitnodiging wat je moest bellen als je verhinderd was maar moest het toch weer via werk.nl doorgeven aan mijn e-coach.

Al met al schat ik in dat het UWV op deze manier minstens vijftig euro verspild heeft en dat bij twee maanden werkloosheid. Vermenigvuldig dit met het aantal werklozen. En je komt op een bedrag van 23.250.000 euro uit. Een slordige 11.500.000 per maand. Ik heb mijn berekeningen een paar keer nagekeken. Je gaat toch aan jezelf twijfelen.

Hoeveel kunnen we bezuinigen als we dit soort logge organisaties beter laten functioneren? Ik  ben geen econoom, slechts iemand met een gezond verstand. Wie het weet mag het zeggen maar ik denk: heel veel. Misschien kunnen we met het geld wat we dan overhouden de werkloosheid echt aanpakken.