Geluk is broos. Dat werd mij de laatste tijd weer eens haarfijn duidelijk gemaakt. Aan lange relaties van een aantal lieverds uit mijn omgeving kwam een einde. Met alle partijen had ik heel veel medelijden want of je nu de handdoek in de ring gooit, of je bent degene die hem opvangt, beide moeten een nare tijd door. Als buitenstaander kun je alleen maar een luisterend oor zijn.

Als het een relatie betreft waarbij één van beide een vervelend persoon is dan is het niet zo moeilijk. Draag je beide een warm hart toe dan word je heen en weer geslingerd met je gevoelens en doet het vooral pijn. Het doet pijn om zoveel verdriet te zien.

Dat geluk broos is besefte mijn lief ook weer eens. Niet dat ik plannen had om hem te verlaten. Integendeel: we klampen ons aan elkaar vast als bange aapjes, blij dat we elkaar nog lief vinden. De kinderen en ik hadden aan zijn hoofd gezeurd dat hij toch echt eens een gehoortest moest laten doen. De test wees uit wat wij al heel lang wisten. Hij hoort slecht met één oor in een bepaald gebied met middentonen waar gek genoeg precies mijn stem binnen valt. Je gaat je dan toch afvragen of het toeval is of het resultaat van jarenlange training.

Het werd nodig gevonden om met een MRI te kijken of er misschien iets op de gehoorzenuw drukte. De ochtend van de uitslag kwam hij terug met gebak voor bij de koffie want, zo zei hij: “Stel dat ze ontdekken dat je een ei in je hoofd hebt, dan houdt alles toch op?”

We hebben het die dag gevierd dat er niets in zijn hoofd zit wat er niet hoort. Dan maar af en toe wat minder horen. Wat geeft het. We passen ons wel aan. Dus als je mij ineens een octaaf hoger hoort praten dan weet je waar het aan ligt.

Hij had helemaal gelijk wat betreft het vieren. Wat betreft het gebak trouwens ook. Niet dat je dat elke dag moet eten. Je kunt ook een denkbeeldig gebakje nemen. Om het leven te vieren zolang alles nog goed is, zolang je nog van elkaar houdt en iedereen om je heen gezond is.