Maanden geleden had ik de kaartjes al besteld. Als groot bewonderaar van Nico Dijkshoorn was ik er als de kippen bij toen ik hoorde
dat hij naar mijn woonplaats kwam. Nico Dijkshoorn zou optreden met Ronald Giphart en The Hank Five. Wat ik er van moest verwachten wist ik eigenlijk niet zo goed maar ik verheugde mij op een leuke avond. Eindelijk was het zover. Het was op dezelfde dag als dat Sinterklaas het land in kwam maar ik dacht alleen maar: “Nico Dijkshoorn kom maar binnen met je knecht”.

Ik liep de zaal binnen van het mij zo bekende poppodium waar dit keer stoelen stonden. Op de voorste rij zat ik klaar om alles goed in mij op te kunnen nemen. De mannen kwamen het podium op. Het was nog even stil. Nico sprak zijn eerste woord en daar had je het. Twee rijen achter mij hoorde ik het geluid waar ik van wist dat het mij de hele avond zou irriteren. Dom gegiechel. Er was op dat ogenblik nog niets om te lachen. Niemand in de zaal kon nog weten waar het verhaal naar toe zou gaan maar de geit achter mij begon al te mekkeren. Het was de bedoeling om een bepaalde spanning op te bouwen maar nee, mevrouw had besloten te lachen die avond, dus zou ze lachen en wel vanaf de eerste seconde dat ze Nico Dijkshoorn in het oog kreeg. Dat bleef de hele avond zo. Op momenten dat de hele zaal in gespannen verwachting zat van wat er komen zou of momenten van ontroering hoorde je de lachzak ginnegappen. Naast de ongelooflijke irritatie voelde ik schaamte. Vreselijke plaatsvervangende schaamte voor de respectloosheid.

In alle oprechtheid vraag ik me af wat er in zo een type omgaat. Je hebt er volgens mij in elke zaal, bij elke cabaretvoorstelling wel één bij. Van die mensen die elk moment dat ze de artiest zien spontaan beginnen te proesten. Ze gieren het al uit voordat de beste man of vrouw nog maar de mond kan openen. Hoe voel je je daar nou bij als artiest? Ga je er van naast je schoenen lopen omdat je denkt dat je zo geweldig bent dat elke subtiele blik voldoende is om mensen te doen schateren? Of word je er juist onzeker van en vraag je je dan af wat het er eigenlijk allemaal nog toe doet wat je bedenkt.

De ergernis kreeg gelukkig niet de overhand en ik heb een geweldige avond gehad. De heren Giphart en Dijkshoorn waren goed op dreef. Het was een warme voorstelling die deze mannen duidelijk met veel plezier brengen en ik heb me echt stuk gelachen. Maar wel op de juiste momenten.