Het is zeven uur als ik wakker word. Te vroeg. Ik draai op mijn rug en probeer verder te slapen. Poes komt spinnend op mijn borst zitten en krabt aan mijn vingers ten teken dat ik hem moet kriebelen. Om er vanaf te zijn aai ik een paar keer over zijn bolletje en verstop mijn hand onder het dekbed. Ademhalen is best lastig met een wat groot uitgevallen kat bovenop je en het licht wat door een opening tussen de twee rolgordijnen door valt heeft zijn werk ook al gedaan. Ik ben klaar met slapen en bovendien heb ik heel erg behoefte aan één ding en dat is: koffie. Halverwege de trap bedenk ik dat ik twee dingen heel erg nodig heb: koffie en paracetamol.

In de keuken ruim ik een klein stukje van het aanrecht leeg en spuit er schoonmaakmiddel op. Dat is alvast één herwonnen plekje. Met mijn bakje troost in de hand loop ik naar de huiskamer. Bij elke stap moet ik moeite doen om mijn voet van de vloer los te krijgen. De tafel staat bezaaid met flessen. Geen meubelstuk staat nog op zijn oorspronkelijke plaats.

Buiten staat een gele emmer met vrolijke rode letters deels gevuld met braaksel. De tuinstoelen die gisteren nog in hun winterse houding stonden, staan nu om de vuurkorf heen. Overal liggen bierflesjes en plastic bekertjes.

Mijn laptop heeft gisteravond nog overuren gedraaid om de playlist met feestgebonk af te spelen. Ik heb er geen medelijden mee, we moeten aan het werk. De bank lijkt schoon en ik installeer me zo, dat ik uitkijk op een stukje huis wat ogenschijnlijk intact is gebleven. Liever had ik in mijn werkkamer gezeten maar daar liggen slapende tieners. Zo gezeten op het kleine stukje huis wat nog van mij lijkt te zijn, overdenk ik de avond en nacht.

Er heeft drank gevloeid maar voor zover ik kan bekijken heeft niemand zich in een coma gezopen. Het was luidruchtig maar ik heb overwegend gelach en plezier gehoord. Er waren er een paar die buiten teveel lawaai maakten maar het lijkt erop dat er niets vernield is. Mijn huis ziet eruit alsof er een kudde schapen doorheen is gejaagd, ook dat komt wel goed. Er zullen buren zijn die ons voorlopig niet zo aardig meer zullen vinden maar met een aantal was de verstandhouding toch al niet goed. Het is mijn voornemen dat het nooit meer plaats heeft bij ons thuis maar je kunt zeggen wat je wilt: die twee heerlijke kinderen van mij zijn een prima gastvrouw en –heer.

They throw a hell of a party!