De vakantie is weer voorbij. De kinderen mogen nog twee weken van hun vrijheid genieten maar mijn lief gaat alweer naar zijn drukke baan. Ik heb nog een dag thuis voordat ik me weer op mijn betaalde werk mag storten. Mijn onbetaalde bezigheden staan zich echter te verdringen om aandacht. Er moet en ik wil zoveel dat een algehele blokkade dreigt. Soms wil ik dan zoveel tegelijk beginnen dat ik nergens écht aan begin.

Om te voorkomen dat ik mijn dag op die manier volkomen verpruts denk ik aan het gezegde dat als je een olifant wil opeten, dat je dan bij één poot moet beginnen. Je moet het maar willen, een olifant verslinden. Mijn olifant bestaat uit veel praktische zaken die ik voor de vakantie vakkundig voor me uitgeschoven heb, aangevuld met dingen als ‘de aanhangwagen met vakantiespullen uitpakken’. Een deel van de olifant zijn mijn liefhebberijen. Het klinkt raar maar soms moet ik ook een drempel over om te doen wat ik leuk vind.

Vol goede voornemens en hernieuwde energie begin ik met een poot van de olifant waarin de e-mail in zit. Tijdens mijn drie weken zonder internet heeft zich een lange lijst e-mails opgebouwd waarvan het grootste gedeelte uit nieuwsbrieven en reclame bestaat. Dat pak ik dus als eerste aan. Ik meld me af bij bijna alle aanbieders. Daarna zal ik over de schrijfdrempel klimmen. Vóór de vakantie had ik een beetje een writers-block dus ik durf nu niet meer zo goed te beginnen. Stel je voor dat ik nog steeds zo ongeïnspireerd blijk? Dat ik er dus echt niks van kan? Waar ga ik dan over schrijven? Mijn Social Media verslaving dient zich aan. “Eventjes op Facebook kan toch geen kwaad”, zegt mijn duiveltje vleiend. Mijn engeltje vraagt zich af waarom dat nou weer moet. Ik kon de afgelopen drie weken toch ook gemakkelijk zonder? Ik kom tot een compromis en zet de kookwekker op tien minuten. Zo lang mag ik spelen. Nou is tien minuten niet veel en als de kookwekker rinkelt negeer ik dit volkomen. Niet opzettelijk want ik besef pas na de volgende tien minuten dat ik het belletje gehoord heb.

Dat was dus al voornemen nummer één die sneuvelt. Het voornemen om nu eindelijk eens wat te doen aan mijn gewicht voel ik ook van mij wegglijden. Mijn lichaam schreeuwt om een vet croissantje “au beurre” bij de koffie. “Zwakkeling!” bijt ik mezelf toe en doe pogingen om met knorrende maag braaf aan het werk te gaan. Dan komt mijn zoon uit zijn bed rollen, steekt zijn hoofd om de hoek van mijn werkkamer en vraagt: “kom je koffie drinken?” Even later zit ik met mijn twee schatten aan de koffie met zelfgebakken cakejes van dochterlief en besluit om vandaag nog even vakantie te vieren.