Leefde mijn schoonvader nog, dan zou hij gisteren honderd jaar zijn geworden. Hij mocht vierentachtig worden. Hoewel een groot deel van zijn leven goed is geweest heeft de man ook veel meegemaakt. Graag had ik nu nog een gesprek met hem gehad. Er zouden genoeg verhalen zijn geweest om er een boek van te maken. De sporadische keren dat hij iets over de oorlog vertelde was er een onmetelijk verdriet in zijn ogen te lezen over vrienden en familie die weggevoerd werden. Dan schudde hij zijn hoofd en stokten de woorden in zijn keel, ogen vol tranen. In een verhaal wat ik eerder geschreven heb over mijn schoonmoeder, heb ik al eens verteld hoe hij haar uit de klauwen van de Nazi’s heeft weten te houden door op tijd met haar te trouwen en de ster van haar jas te trekken. Tot op het laatst heeft hij de grond waarop zij liep gekust. Een lieve man en vader.

Als Piet in deze tijd jong was geweest had hij zeker een stempel gekregen als: “een aan autisme verwante stoornis” of iets dergelijks. Zo kon het gebeuren dat hij eind jaren zeventig met zijn gezin naar Spanje op vakantie ging en daar klokslag kwart voor zes het diner wilde nuttigen. Thuis had mijn schoonmoeder op miraculeuze wijze ook altijd het eten precies op dat tijdstip klaar. Dat die Spanjaarden daar niets van snapten kon er bij hem niet in. Het was toch een doodnormale tijd om te eten? Hij hield voet bij stuk. Je kunt je er iets bij voorstellen hoe mijn lief zich toen gevoeld moest hebben, puber die hij was.

Piet heeft zijn genen doorgegeven. Als ik naar de handen van mijn man en zoon kijk dan zie ik zijn handen. En hoewel wij qua eten meer de Bourgondische tijden aanhangen werd ik laatst geconfronteerd met een trekje wat door mijn gezin waart, dat toch weer een beetje aan hem doet denken. De vriend van mijn dochter had nietsvermoedend onze normale tafelschikking verstoord door op mijn dochters plekje te gaan zitten. Toen mijn zoon verontwaardigd reageerde omdat zij vervolgens weer op zijn plaats was gaan zitten en mijn dochter hem er fijntjes op wees dat hij nu weer op mijn plaats was gaan zitten, reageerde de vriend met een hoogst verbaasd: “Hebben jullie eigen pláátsen?” Tja, leg dan maar eens uit dat we toch licht verward waren door deze verstoring van ons normale ritueel.

We hebben de honderdste verjaardag van Piet gevierd door een traditioneel gerecht uit het gezin van mijn eega te eten: kugel met peren. Lechajem Piet!

Mijn lieve schoonouders, pas getrouwd.