Op het labeltje aan het theezakje wat ik in een mok heet water hang staat een spreuk: “You don’t know the weight of the burden you don’t carry”. Door alle sociale media ben ik de laatste tijd een beetje spreuken- en tegeltjeswijsheden-moe geworden maar deze blijft in mijn brein hangen. Het is een spreuk die ik in iets andere bewoordingen ook wel eens zeg: “Niet meteen over een ander oordelen, je weet zijn of haar verhaal niet”

Als ik ’s middags aanschuif bij de schrijfcursus wordt dat maar weer al te duidelijk. Om een grote tafel zitten, inclusief mijzelf, tien vrouwen. Tien heel verschillende vrouwen met allemaal hun eigen verhaal maar hetzelfde doel: hun verhalen opschrijven. Stukje bij beetje vertellen ze een klein deel van wat hen bezig houdt. De één schuchter en aarzelend, de ander juist heel extravert. Om de beurt is er één die de emoties even weg moet slikken of de tranen laat vloeien. Schrijven maakt veel los. De spreuk zoemt voortdurend door mijn hoofd. You don’t know… You don’t know…

Er komt die middag nog een spreuk voorbij: Onze levens zijn als diamanten met vele facetten. Het facet waar het licht op valt, zie je. De spreuken sluiten naadloos op elkaar aan. Het is zo gemakkelijk oordelen als je slechts iemands uiterlijk vertoon waarneemt. Het is heel comfortabel om een medemens in een hokje te plaatsen op basis van dat ene zichtbare facet. Maar je weet niets als je niets vraagt, als je niet observeert en je kunt nooit voelen wat de ander voelt. Je kunt hooguit het gewicht van de last van een ander schatten en hoe meer je zelf met je meedraagt, hoe beter het schatten gaat.

De groep vrouwen lukt het om open en zonder oordeel naar elkaar te luisteren en ondanks dat wij voor twee weken terug nog niet van elkaars bestaan afwisten voelt het warm en vertrouwd. We wisten niets maar hebben al verschillende facetten van elkaar mogen bewonderen en weer ervaar ik dat meer openheid naar elkaar en minder oordelen misschien niet zo gemakkelijk is maar het maakt het leven wel een heel stuk lichter.