Het is lang geleden dat ik uitgebreid gekeken heb naar het songfestival en ik kan me niet herinneren dat ik er zo van genoten heb. Niet dat de kwaliteit van de liedjes nou zo geweldig was, van de zesentwintig nummers waren er zeker tien regelrechte bagger en tien buitengewoon gewoon en saai. Het was vooral de finale waar ik oprecht door geraakt werd. Ten eerste vond ik het geweldig dat Ilse de Lange en Waylon als Common Linnets een dikke vinger konden opsteken naar iedereen die van te voren kritiek op het liedje had. Als rasartiesten hebben zij instinctief aangevoeld dat ze goud in handen hadden. Twee mensen die hun vak verstaan en gewoon goed werk afleveren. Muzikaal gezien hadden zij natuurlijk moeten winnen.

Toch kon er geen betere nummer één zijn dan Conchita Wurst. Met haar verwarrende uiterlijk was hij degene die moest winnen. Een prachtige frêle vrouwelijke verschijning met een bij uitstek mannelijk symbool, de baard. Man en vrouw verenigd in één persoon. Een emotioneel wezen dat in al zijn breekbaarheid meer kracht uitstraalde dan menig macho. Het is ronduit stoer dat je voor het oog van de hele wereld durft te zijn wie je werkelijk bent. Een wijf met ballen.

Het had met hetzelfde gemak een freakshow kunnen worden maar dat werd het verre van dat. Met een snik in haar geweldige stem bracht hij een heerlijk bombastisch nummer wat niet zou misstaan bij een James Bond film. Ook de stem hield het midden tussen mannelijk en vrouwelijk. De tekst was niet mis te verstaan.

Het voelt voor mij, en met mij voor velen, als een overwinning op al die domme gorilla’s met een ongezonde obsessie voor de seksuele geaardheid van een ander. Een victorie op alle intolerantie ten opzichte van anderen die ‘anders’ zijn. Man of vrouw, je moet wel van dit mens van vlees en bloed houden.

Hoe deze drama-queen in het echte leven is, weet ik natuurlijk niet. Misschien is hij wel helemaal niet zo lief als ze er uitziet maar maakt dat wat uit? We zijn voorzichtig weer een klein stukje opgeschoven naar een tijd waarin mannelijke en vrouwelijke eigenschappen wel door elkaar moeten gaan lopen willen wij nog een toekomst hebben.

Bron: Wikipedia