Al vanaf dat de kinderen geboren zijn heb ik hun verjaardagen uitbundig gevierd. Met alles erop en eraan. Groot cadeau, grote taart en een groot feest met veel eten. Geen moeite is me teveel. Ik wil dat ze zich echt jarig voelen op zo een dag. Alleen de slingers zijn mij een gruwel. Uit liefde voor mijn kroost doe ik ook dat braaf elk jaar maar erg gelukkig wordt ik er niet van. Het ritueel voltrekt zich als volgt:

De doos met slingers wordt tevoorschijn gehaald om te kijken of er nog bruikbare van vorig jaar zijn. Dat zijn ze natuurlijk niet echt maar ik ga het er toch mee proberen. Vanwege de ergernis bij het opbergen van vorig jaar zitten gegarandeerd de touwtjes in de knoop. Dus dat wordt eerst de touwtjes ontwarren. Vervolgens wordt het huishoudtrapje uit de schuur gehaald. Met in één hand de slinger, hamer en punaise klim ik op het wiebelige geval. Als ik bijna boven ben blijft ergens beneden aan een tree het touwtje haken waardoor ik niet verder naar boven kan. Ik probeer nog vanuit mijn wankele positie de slinger los te trekken maar aan het akelig scheurende geluid hoor ik dat dat niet gaat lukken. Nadat ik weer met gevaar voor eigen leven naar beneden ben gewiebeld probeer ik de slinger zo goed en zo kwaad als het gaat met plakband te repareren.

Als het me eindelijk lukt om het trapje te beklimmen zonder het broze geval nog erger te vernielen, sla ik een punaise in mijn zorgvuldig geschilderde raamkozijn. Dit gaat natuurlijk niet in één keer goed. Eerst sla ik er drie plat om vervolgens toch maar een kleine spijker uit de schuur te halen. De spijker wordt in het kozijn geslagen waardoor ik nu zeker weet dat ik de rest van het jaar het gaatje blijf zien. Het ene uiteinde van de slinger wordt aan de spijker vastgemaakt en voorzichtig loop ik het trapje weer af. Ik zet het trapje aan de andere kant van de kamer en als ik de slinger in zijn volle glorie heb uitgerold en bijna bij het punt bent waar ik het andere uiteinde van de slinger wilt bevestigen, schiet hij los van het eerste punt. Waardoor ik dus het onhandige trapje weer moet verplaatsen. Eén slinger is geen slinger dus het voorgaande herhaalt zich nog een paar keer.

Nadat ik de huisdieren in paniek op de vlucht heb doen slaan door enkele van de ballonnen te laten knappen, bekijk ik het resultaat. In mijn anders zo zorgvuldig ingerichte huiskamer doemen de sapperdeflap-kleuren op. Geel, paars en oranje tussen het met veel liefde uitgezochte taupe en crème.

Met de kinderen heb ik de afspraak dat het precies één week mag blijven hangen. Langer verdraag ik het niet. Daarna ruk ik al die gekleurde troep er zo snel mogelijk af en knip ik de ballonnen met satanisch genoegen stuk. Pak aan, met je stomme kleuren! En toch, zolang ze het willen, krijgen ze een versierde kamer.