Binnen het gezin waar ik geboren ben zijn diverse generaties vertegenwoordigd. Mijn oudste zussen kun je tot de babyboomers rekenen. De zus die daarna komt hoort tot de protestgeneratie en was in haar jonge jaren een echte hippie. Mijn broer en ik zou je kunnen rekenen tot de generatie X of de verloren generatie. Mijn protestvorm bestond uit een brave soort punk. De oudste kinderen van mijn zussen zijn van de pragmatische- of patatgeneratie. We hebben er ook een paar in de categorie generatie Y, de grenzeloze generatie, de achterbankgeneratie, knip- en plakgeneratie of Peter-Pan-generatie.

Over elke generatie is wel iets negatiefs te zeggen maar goed beschouwd doen we het als familie nog niet zo slecht. We hebben allemaal betaald werk, in loondienst of eigen bedrijf, hebben min of meer doorgeleerd en de jongsten zijn nog volop aan het studeren.

Het is precies die generatie waar ik me een beetje zorgen om maak. Als ik om me heen, maar ook naar mijn eigen kinderen kijk, zie ik een generatie waar het nooit wat aan ontbroken heeft. Jonge mensen die alles in het leven hebben gekregen volgens het principe ‘ik wil het en ik wil het NU!’. En ik beken schuld. Ik vrees dat ook ik, op dat vlak, een stel vreselijk verwende nesten heb voortgebracht.

Waar ik eerst nog met volle overtuiging achter mijn manier van opvoeden stond, heb ik nu mijn twijfels of we de jonge mensen van nu wel goed voorbereid hebben op de harde, nare wereld om hen heen. Op de realiteit van een wereld waar van alles mee aan de hand is. Oorlogen, natuurrampen, milieuproblemen noem het maar op. Om het nog maar niet te hebben over alle voorzieningen die minder worden, de economie waarvan we niet weten hoe het gaat worden, de hoge werkloosheid. Zijn zij sterk genoeg, kunnen zij het allemaal wel aan? Verbeeld ik het me, of zijn deze jongeren zoveel arroganter en egoïstischer dan hun ouders? Wij, de ouders van tieners en twintigers hebben weinig grenzen gesteld en waar dat toe gaat leiden weet niemand.

Toch zie ik ook veel goeds. Er is ook veel sociale betrokkenheid, er is meer besef dat we deel uit maken van het groter geheel. Bij mijn kinderen heb ik ontdekt dat ze, veel meer dan ik ooit was, bezig zijn met bewuste keuzes voor hun toekomst. Waar ik nog een beetje door het leven vlinder en ze voorhoud dat ze vooral iets moeten doen wat ze leuk vinden, denken zij veel meer na over hoe ze straks in hun onderhoud gaan voorzien.

Het is van alle generaties om bezorgd te zijn om ‘de jeugd van tegenwoordig’. Als je ouder bent zie je zoveel meer gevaar en komt er een moment dat je niet meer kunt bijbenen waar je kinderen mee bezig zijn. Dat is het moment dat je een dinosaurus wordt. Aangezien ik honderd wil worden hoop ik dat moment nog lang uit te kunnen stellen maar ik wil dan wel achterom kunnen kijken en zeggen: “Ik snap er geen zak van waar ze het over hebben maar al met al doen ze het nog niet zo slecht.”

Het origineel van deze ‘tree of life’ vind je hier