Als halfbakken vegetariër voelde ik mij altijd prima. O.k. ik at nog heel soms wel vis en leren schoenen kon ik voor mezelf ook nog wel verantwoorden maar verder was ik goed bezig, toch?

Toch knaagde er altijd een klein diertje aan mijn geweten. Een diertje dat zei: “Je weet toch hoe vissen gevangen worden, kaas gemaakt wordt en waar eieren vandaan komen?” Hetzelfde diertje liet af en toe een venijnig “Hypocriet!” door mijn hoofd galmen. Ondanks dat, vond ik het altijd moeilijk om de stap te nemen naar volledig diervrij consumeren. Ik probeerde het diertje, dat zijn tanden met veel toewijding in een zeer gevoelig plekje van mijn geweten zette, tot rust te brengen, te verdoven en zoet te houden door de waarheid voor hem te verbergen.

Sinds ik in het boek ‘Dieren eten’ van Jonathan Safran Foer ben begonnen lukt dat niet meer. Het gewetensdiertje staart mij vanaf elke bladzijde indringend aan met bolle zwarte oogjes. Ik kan niet meer wegkijken. Al na een paar bladzijden kan ik niet anders dan toegeven dat vis eten afschuwelijk is. Halverwege het boek realiseer ik me heel goed dat voor elke hap kaas of yoghurt die ik achteloos naar binnen werk, er een dier voor heeft geleden. Dat ik met het goedkope blokje kaas wat ik over mijn lasagne rasp de bio-industrie steun die ik zo verafschuw, die ieder weldenkend mens met een beetje gevoel in zijn lijf niet anders kan dan verafschuwen.

Het boek heeft me doen inzien dat we in slaap gesust worden. Dat de hele mensheid zoet gehouden wordt met mooie verhalen en leuke plaatjes van lachende boeren met tevreden vee. De verschrikkelijke waarheid van de horror die zich voordoet in megastallen en slachthuizen wordt vakkundig verstopt. Miljoenen dieren hebben een vreselijk leven en sterven een dood die je je ergste vijand nog niet toewenst maar de maffia van de bio-industrie weet dit goed te maskeren. Hoe is het mogelijk dat we dit laten gebeuren.

Op de laatste pagina van het boek kijkt mijn diertje me met natte oogjes ernstig aan. “Ik weet wat me te doen staat, “ zeg ik tegen hem en hij rolt zich op en valt tevreden in slaap. Vanaf nu ga ik zoveel mogelijk dierlijke producten vermijden. Of het me voor honderd procent gaat lukken, zal moeten blijken. Niets is zo moeilijk als het opgeven van gewoontes. Roerend in mijn kopje oplos-cappuccino dringt het opeens tot me door dat daar natuurlijk ook melk in zit en als kaas-junkie zal ik nog regelmatig afkickverschijnselen vertonen. Het lukt me alleen niet meer om mezelf voor de gek te houden. Als je weet kun je niet meer on-weten.

Het boek dat me wakker heeft geschud