Begin dit jaar vierde ik mijn vijftienjarig jubileum als vegetariër. Strikt gezien nog niet eens een echte omdat ik af en toe nog wel eens vis at. Maar het laatste half jaar begonnen die vissen aan mijn geweten te knabbelen. Dat, gecombineerd met een ontmoeting met een veganist en het lezen van het boek “dieren eten” van Jonathan Saffran-Foer deed mij met schaamte achterom kijken. Dacht ik vijftien jaar lang goed bezig te zijn geweest. Wat een onwetendheid. Mijn goede intenties ten spijt, heb ik jarenlang nog meegewerkt aan verschrikkelijk dierenleed. Voor mij is het duidelijk geworden dat ik mijn eet- en leefpatroon moet veranderen.

Dat gaat niet van de éne op de andere dag. Het is een proces wat behoorlijk ingewikkeld is omdat er in zoveel producten iets dierlijks verwerkt zit. Soms duidelijk, als je tenminste de piepkleine lettertjes van de ingrediëntenlijst kunt lezen en soms verstopt achter e-nummers.

De verandering in mijn leven beperkt zich niet tot mijn consumptiegedrag. Er is een onophoudelijke gedachtestroom in gang gezet. Ik bezie de hele wereld om mij heen opeens met heel andere ogen en verbaas me hoe het zo ver heeft kunnen komen. Mijn verbazing zit hem er vooral in dat velen (ja, ook ik) enerzijds ontzettend lief voor dieren zijn en anderzijds toestaan dat er per dag meer dan een miljoen dieren dood gemaakt worden. Dat zijn er grofweg duizend per minuut. Dag en nacht, jaar na jaar. Alleen al in Nederland. Zeventien per seconde. Van die zeventien dieren per seconde hebben ongeveer vijftien een ellendig, tegennatuurlijk leven in de bio-industrie gehad. Tel maar mee, één keer vijftien, twee keer vijftien, drie keer…

Ook ben ik er achter hoe het kan dat we met zijn allen lieve, grappige dierenfilmpjes delen terwijl we bovengenoemde gruwelijkheden gewoon laten gebeuren. Het dier en datgene wat er op ons bord ligt is losgekoppeld van elkaar. We spreken van bio-industrie, stukje vlees, gehaktbal, schnitzel, product en willen niet horen dat het over levende wezens gaat.

Er is een grote kans dat er een aantal vleeseters al halverwege dit verhaal afgehaakt zijn omdat men het niet wil weten wat er gaande is. Vraag de gemiddelde vleeseter zijn eigen varken, kip of koe te slachten, er zullen er weinig zijn die dat kunnen. Zet teveel filmpjes of foto’s van misstanden in de vleesproductielijn op je sociale media en je wordt acuut ontvriend door een aantal mensen. Of je krijgt er letterlijk een bericht onder: “ik wil dit niet zien”.

Mijn weg naar een veganistisch leven ligt duidelijk en helder voor me. Ik ben er nog niet maar ik weet waar ik naar toe moet. Helemaal geen dierenleed veroorzaken zal niet lukken in de huidige maatschappij maar ik ga mijn best doen. Intussen hoop ik aan het geweten van al die lieve, dieren liefhebbende vleeseters om mij heen te knagen zoals de vissen bij mij hebben gedaan. Pas op: ik word jullie Japie Krekel.

Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Talking_Cricket via creative commons