Als er iemand gek is op Facebook en Twitter dan ben ik het wel. Tegelijkertijd heb ik er eigenlijk een grote hekel aan. Het kost mij zeeën van tijd en leidt mij af van bezigheden die mij veel meer voldoening geven of, nog erger misschien, het houdt mij af van klussen die ik moet doen maar waar ik niet zo veel zin in heb. Even heb ik overwogen om alle sociale media de deur uit te doen. Een kort moment want ik besefte dat ik mij daarmee afsluit van het contact met heel veel leuke, lieve, mooie mensen die ik in het echte leven nooit of zelden tegenkom. Contacten die heel waardevol zijn als je eigenlijk een kluizenaarshart hebt.
Waar ik me wel steeds meer aan stoor is het lukraak reageren. Het blind delen van plaatjes met wantoestanden zonder na te gaan hoe het plaatje tot stand gekomen is of waar het vandaan komt. Het vanuit de onderbuik iets roepen over beelden of teksten. Het zomaar delen van berichten over daders die opgespoord dienen te worden als moderne schandpaal. Bedenkt er iemand dat we met zijn allen een emmer ijswater over ons hoofd moeten gooien, dan doen we dat gewoon. “Waar was het ook weer voor? O, voor ALS. Wat is dat? Een hele erge ziekte. O.k. lachen, doen we!”
Zet één letter verkeerd in een bericht en je wordt van alle kanten aangevallen. En ook daar zitten twee kanten aan. Denk toch eens na voordat je een bericht de wereld in stuurt. Men heeft nog steeds niet door dat het geschreven woord anders overkomt dan het gesproken woord. Dat intonatie en gezichtsuitdrukking de grens bepalen tussen ironie en een rotopmerking. Aan de andere kant denkt iedereen maar direct door grove bewoordingen en dreigementen duidelijk te moeten maken dat de ander het totaal verkeerd ziet. Heb je een mening? Dan moet je gelijk afgemaakt worden.
In het echte leven tellen we als beschaafde volwassenen toch ook tot tien voordat we ergens op reageren? Slaan we er toch ook niet gelijk op los? Doen we het toch ook niet meteen als iemand ons uitdaagt om in onze blote reet een drukke winkelstraat in te rennen om aandacht te vragen voor patiënten die lijden aan anale ongemakken?
Kunnen we dan nu met elkaar afspreken dat we bij alles wat we zien of lezen, ons afvragen:
1. Is dit wel zo?
2. Wat weet ik er van?
3. Waar komt dit bericht vandaan?
Dan blijf ik gewoon actief op de sociale media en kan ik iedereen weer een ongemakkelijk gevoel geven met mijn geschrijf.
(P.s. reacties op dit bericht zijn welkom mits beschaafd geformuleerd en gescreend met bovenstaande vragen)
Scillie 