Mijn oudste kind is het huis uit. Hij wilde het al langer maar vind maar eens een betaalbare kamer in Amsterdam waar je meer in kwijt kan dan een bed en een bureau. De aanhouder wint en uiteindelijk kon hij terecht in een tot studentenflat omgetoverd kantoorpand.

‘Omgetoverd’ klinkt goed maar de realiteit is dat in dit lelijke jaren zeventig gebouw met Oostblok-look simpelweg gangen zijn gehakt en systeemwanden zijn geplaatst. Dat heeft geresulteerd in wooneenheden met twaalf tot zestien kamers waar de gemiddelde terrorist geen kwaad zou kunnen. Waar je rustig een troepje apen in los zou kunnen laten zonder dat ze veel schade aan zouden kunnen richten. Een geweldige plek dus als je jong bent. Er mag gefeest worden, het mag vies zijn en vooral: je bent er met gelijkgestemden.

Je zou kunnen denken dat ik als moederkloek er grote moeite mee heb dat hij niet meer onder mijn vleugels is. Maar hoewel ik zijn drukte, humor en gezelligheid in de dagelijkse omgang zal missen, voelt het goed. Het is de orde der dingen. Een natuurlijk gegeven. Hij was er aan toe en ook al kun je daar niets bij voorstellen zolang de kinderen nog klein zijn: mijn lief en ik ook. Het is als in de natuur. Als een mannetjesdier volwassen wordt, is het tijd om weg te trekken en zich voort te planten om zo zijn eigen familie te starten. Dat voortplanten mag hij wat mij betreft nog even uitstellen zo hij het al van plan is, maar in een studentenflat wonen is ook een soort van familie om je heen verzamelen en ik zie dat het hem goed doet.

Een kind is vanaf zijn geboorte bezig om zich los te maken van zijn ouders. De tocht naar een zelfstandig leven is dus al veel eerder begonnen dan het precieze tijdstip dat hij het huis uit gaat. Het is dus meer een ijkpunt dan een daadwerkelijk veranderde toestand. Nu we op dat ijkpunt zijn beland kan ik maar één ding concluderen en dat is dat mijn zoon een prachtig mens is in wie ik al het vertrouwen heb dat hij zichzelf kan redden. En als hij dat soms even niet kan? Dan staat mijn deur natuurlijk wagenwijd open. Hij is tenslotte nog in de oefenfase en een kind wat nog maar net kan lopen laat je ook geen marathon rennen. Dan mag ik weer lekker over hem moederen en zijn lievelingskostje koken. Zo oefen ik ook vast voor de dag dat hij mij definitief niet meer nodig heeft.

Hier vind je het origineel van dit plaatje