Zoonlief is sinds een maand of drie het huis uit en hoewel hij in het begin nog dacht dat zijn thuis bij ons was, is in die korte tijd zijn kamer in Amsterdam de plek geworden waar hij zich het fijnste voelt. Dochterlief staat te trappelen om zijn grote zolderkamer in te nemen.

Een goed moment dus om daar eens goed op te gaan ruimen. Achter de knieschotten heeft zich in de loop der tijd een verzameling oude zooi opgebouwd waar zeker de helft van weg kan. Niet te geloven wat wij allemaal bewaard hebben. Een grote tas vol oude muizen, routers, telefoondraadjes en rare stekkertjes bijvoorbeeld. Doosjes van telefoons die allang zijn gaan hemelen. Oude administratie die volgens de wet al lang een keer vernietigd had mogen worden. Weg ermee! Het moet van mijn bochel af.

Onvermijdelijk kom je zo ook veel herinneringen tegen. Een grote zak vol knuffels van de kinderen, de enorme hoeveelheid lego waarmee mijn zoon inmiddels een eigen huis zou kunnen bouwen (zeker van de waarde die het vertegenwoordigt), tekeningen die ze voor me gemaakt hebben en natuurlijk dozen vol foto’s. Voor je het weet zit je dan een halve middag foto’s te bekijken in plaats van verder op te ruimen. Een bezigheid waar ik niet alleen maar blij van word.

Natuurlijk zijn er de foto’s van mijn kinderen in alle leeftijden en smelt ik bij het zien van hoe schattig ze waren. Verbazingwekkend dat mijn prachtige tienerdochter en prachtige volwassen zoon, ooit die kleine baby’s waren. Ook zijn er een half miljoen plaatjes van huisdieren die we in al die jaren hebben gehad waar ik vertederd van raak. Maar soms voel ik de pijn die er achter een afbeelding schuil gaat. De pijn van die vrouw die net bevallen was en zich zo beroerd voelde door een uitgeput lichaam in combinatie met een huilbaby, de pijn van het verlies van mijn lieve nicht die maar 23 jaar mocht worden. Ik zie mezelf als tiener en weet hoe depressief ik was. Wat vond ik mezelf stom en lelijk, wat had  ik daar ongelijk in en wat heeft het lang geduurd voordat ik mijn waarde kon zien.

De foto’s zijn weer opgeborgen achter de schotten. Er komt een dag dat ik ze echt uit ga zoeken. Dan blijft misschien nog maar de helft over omdat er ook veel plaatjes tussen zitten van al lang vergeten landschappen en surfers of skiërs die niet meer dan een stipje aan de horizon zijn, zodat je niet kunt zien wie het was. In het pré-digitale fototijdperk werd nu eenmaal alles afgedrukt, ook de missers. Het zal nog wel even duren voordat ik daar tijd voor heb, waarschijnlijk pas als ook mijn dochter uitvliegt en de zolder weer mijn domein wordt.