Vroeger vond ik het nogal stom klinken als iemand zei dat hij niet in een god geloofde maar wel dat er “iets” was. Tegenwoordig vind ik het eigenlijk wel een mooi begrip. Of je nu in God, Allah, Jahweh of het spaghetti monster gelooft maakt niet uit. Als we het nou allemaal “iets” noemen dan zijn we in één klap van een hoop geruzie af.

Zelf doe ik niet aan een geloof, in wat voor vorm dan ook en zolang er geen enkele religie is waarin iedereen echt, maar dan ook echt, gelijk is zul je mij er niet bij vinden. Ook zal ik mezelf niet als atheïst bestempelen. Dat komt: ik hou niet van stempels. Want met stempels is het zo dat je je dan aan allerlei regels moet houden en daar ben ik niet zo goed in. Dus ook als atheïst moet je aan allerlei voorwaarden voldoen. Van atheïsten mag je helemaal nergens in geloven en moet alles door de wetenschap bewezen zijn.

Dat vind ik te kort door de bocht. Uiteindelijk is dat ook een soort religie, een houvast. Het is een manier om met de existentiële angsten om te gaan die je als mens nu eenmaal hebt. Om te kunnen omgaan met het nietige gevoel wat je overvalt als je bedenkt dat wij hier met zijn allen op een klein bolletje in een oneindig heelal zweven.

Liever berust ik in een “niet-weten”. We zijn simpelweg op dit moment niet in staat om met ons walnootje te begrijpen hoe het allemaal echt in elkaar steekt. Misschien gaat dat wel eens gebeuren, als we onszelf voor die tijd niet hebben uitgeroeid. Maar niet in dit leven.

Juist omdat we nog maar zo weinig begrijpen denk ik dat we open moeten staan voor ervaringen en gebeurtenissen die we niet kunnen verklaren. Ervaringen en gebeurtenissen waar we zo graag weer een woord op plakken waardoor we het voor onszelf afbakenen, zodat de één het weer kan afdoen als onzin omdat het niet te bewijzen is en de ander het toeschrijft aan een goddelijke daad. Taal verrijkt ons maar kan ons ook zo vreselijk beperken. Waarom niet gewoon open staan en als een kind observeren wat er gebeurt, als een dier gewoon accepteren wat er is.

Probeer het maar eens. Het is bevrijdend om het een onzekerheid te kunnen laten, om te accepteren dat je nu eenmaal niet in staat bent om alles te kunnen snappen. En als je het “iets” wilt noemen? Lekker doen!

Bron: Wikipedia