Het neerstorten van het vliegtuig in de Franse Alpen kwam bij mij hard binnen. Dagelijks sterven er velen op allerlei nare manieren, dat weet ik ook wel maar zo een heel vliegtuig met 150 mensen tegelijk is toch altijd een schok. Vooral toen ik hoorde dat er een groepje leerlingen van een middelbare school bij zat. De kinderen hadden voor de Spaanse les die zij volgden een reisje naar Spanje gemaakt en gingen weer op weg naar huis. Enkele jaren terug was het mijn zoon die een soortgelijk reisje had gemaakt en ik weet nog hoe blij ik was dat ik hem na die reis weer onder mijn vleugels had. Dat weet ik omdat ik bij elke reis die mijn kinderen maken blij ben dat ik ze heelhuids terug zie. De ouders van de kinderen in het gecrashte vliegtuig zagen hun ergste nachtmerrie waarheid worden en mijn hart huilde voor ze.

De nachtmerrie werd nog een tikje erger door de wetenschap dat dit niet zomaar vette pech was. De co-piloot had hoogstwaarschijnlijk het toestel laten neerstorten. Waarschijnlijk had de jonge man psychische klachten gehad en mijn hart huilde ook een beetje voor hem. Zijn beslissing kan nooit met voorbedachten rade gemaakt zijn. Hij heeft niet kunnen weten dat zijn collega naar de wc zou moeten, net boven de Alpen. Het moet een momentopname zijn geweest. Een ogenblik van diepe radeloosheid, van een inktzwart gevoel.

Hebben er niet velen, op enig moment in het leven, het gevoel gehad van al het gedoe af te willen zijn? Een gevoel van: “als ik nu mijn auto tegen deze muur zet, is het voorbij”. Zelf heb ik als depressieve puber wel eens bij een spoorweg gestaan met het idee mijn leven te beëindigen. Het was net uit met mijn vriendje en ik dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij. Gelukkig kon ik nog bedenken hoeveel mensen ik met mij mee zou sleuren in mijn ellende als ik mij voor de trein zou werpen.

Helaas had de co-piloot dat vermogen niet meer en ook daar kan ik mij iets bij voorstellen. Van mensen om mij heen, die wel eens depressief zijn geweest, weet ik dat er in zo een periode niets meer kleur heeft. Alles is grijs en van plastic. Niets doet er meer toe. Er is geen gevoel meer dan alleen het gevoel van een ondraaglijke uitzichtloosheid. Hij wist misschien dat er aan zijn grote liefde, het vliegen, een einde zou komen en dacht te weten dat het nooit meer goed zou komen met hem.

Misschien had hij gelijk, misschien ook niet. Met mij is het meer dan goed gekomen na dat absolute dieptepunt en ik hoop dat het ook weer goed gaat komen voor al die vaders, moeders, broers, zussen en alle andere geliefden van de inzittenden. Ook hoop ik dat de ouders van de co-piloot op een dag het leven weer een beetje leuk gaan vinden want ook met hen heb ik het te doen. Het zal je kind maar zijn die dit op zijn geweten heeft.

Origineel van deze foto is hier te vinden