Steeds vaker dringt zich de laatste tijd een vraag bij mij op. De vraag die iedere keer weer in mijn hoofd weergalmt, wordt luider en luider. Het is alsof de vraag in mijn hoofd geschreeuwd wordt. Het frustrerende aan deze vraag is dat ik het antwoord denk te weten en het tegelijkertijd ook niet snap. De vraag laat zich niet langer negeren. Soms zwakt het geschreeuw een beetje af maar deze week werd het weer erger.

Op het nieuws was ABN-AMRO topman Gerrit Zalm, met droge ogen aan het vertellen dat het volkomen gerechtvaardigd was dat de andere bestuurders een loonsverhoging kregen omdat de arme schatten hun bonussen moeten missen. En de aandeelhouders hadden het goedgekeurd en de raad van bestuur vond het ook goed en het was volgens een afspraak die in 2009 gemaakt was en die ton loonsverhoging was maar één derde van wat er ooit was afgesproken toen ze hun aanstelling kregen. De lieverds, ik moest een traantje wegpinken.

Het traantje was voor onze ex-verstandige, ex-keurige, ex-alles-onder-controle, ex-minister Zalm. Wat is er met deze man gebeurt dat hij ons zonder te knipperen durft te vertellen dat er bankbestuurders zijn die in deze tijd, na alles wat er gebeurd is, honderdduizend euro verhóging krijgen van hun al achterlijk hoge inkomen.

Heeft de beste Gerrit dan niet in de gaten dat wij, de grote massa die van nog geen fractie van dit bedrag moet zien rond te komen, dit betalen? Dat de reden dat deze mensen geen bonus meer kregen was, dat er bijna geen banken meer overeind stonden? En dat wij, het gepeupel, toen de boel hebben gered van het belastinggeld dat wij hebben opgebracht met onze zuurverdiende, in jaren niet verhoogde salarissen? Snappen deze beste jongen en al die andere bankvriedjes dan niet dat ze nog steeds door het stof moeten omdat ze ons allen ondeugdelijke producten hebben aangesmeerd? Producten waar wij, de mensen met een heel gewoon baantje of degenen die hun gewone baantje kwijt zijn door al dat gelazer, veel geld aan kwijt zijn geraakt en waar wij nog maandelijks voor moeten bloeden?

Vanuit mijn tenen begon de vraag weer op te borrelen. Als een luchtbel die uit de fles van een diepzeeduiker werd het groter en groter naarmate het steeg. Bozer en bozer werd ik en schreeuwde naar de TV: WAAROM KOMEN WE NIET MET ZIJN ALLEN IN OPSTAND?

Het gaat niet gebeuren, ik weet het, dit waait weer over en we gaan weer met zijn allen door waar we mee bezig waren. We pikken het allemaal en zo gaat het maar door. De bankenmannetjes in hun dure schijnwereldje laten de schijtstorm overwaaien en gaan gewoon weer door met de rest van de wereld een poot uit draaien. De massa morrelt maar laat alles uiteindelijk toe omdat we het ondanks alles nog best wel goed hebben. Maar ik wil een revolutie.

Origineel plaatje: pixabay.com