Onlangs was er in het nieuws dat het handschrift aan het verdwijnen is. Er zijn zelfs basisscholen waar nog nauwelijks geschreven wordt. Gewoon een nieuwsitempje en floep, het was weer weg. Je verwacht dan demonstraties, protest, deskundigen die verstandige dingen zeggen over het belang van het kunnen schrijven. Maar nee, niets van dat al.

Niemand maakt zich hier blijkbaar druk om. Iedereen denkt dat het niets uitmaakt want zelf schrijven ze toch ook bijna niet meer? En dat is natuurlijk zo. Zelf schrijf ik ook nog weinig handmatig. Dat komt omdat de digitale wereld zo verdomd handig is en dat het ook nog prettig is dat men de berichten die ik schrijf kan lezen. Mijn handschrift is dusdanig slecht dat als ik er niet vreselijk mijn best op doe, ik de enige ben die mijn hiërogliefen kan ontcijferen. En zelfs dat lukt zo nu en dan niet eens. Niet voor niets heb ik op de basisschool hele lappen tekst moeten overschrijven. Mijn juf vond het zichtbaar zielig voor me maar het was vaak echt niet te lezen wat ik had ingeleverd. Natuurlijk was dat niet leuk voor me maar ik heb er wel van geleerd om mijn letters één voor één als het ware te tekenen als het nodig is dat een ander het leest.

Het handige aan een vreselijk handschrift is dat je gewoon een dagboek bij kunt houden zonder het achter slot en grendel te bewaren. Er is toch niemand die het kan lezen. Daar gaat het ook niet om. Dat is de vergissing die velen begaan. Het gaat niet alleen over het leesbaar maken van een tekst. Dat gaat digitaal inderdaad een stuk efficiënter. Even rammelen op een toetsenbord, druk op de knop en je tekst is overal zichtbaar waar jij wil of niet wil.

Wat veel belangrijker is, is dat je hersenen anders functioneren tijdens het handmatig schrijven. Er is geen afleiding in de vorm van opploppende berichtjes. Er is geen verleiding om op sociale media te gaan of voor de zoveelste keer te googelen wat dat nou voor gek bultje op je linkeroor is. Geen gezoem van apparaten. Er is de rust van alleen jij, de pen en het papier. Zo schrijf ik af en toe “1000 woorden”. Een aaneenschakeling van gebrabbel op papier. Zonder kop of staart, zonder op te letten op grammatica, spelfouten, interpunctie of wat dan ook. Het is alleen voor mezelf. Een soort meditatie op papier. Zo ontstaan er gedachten. Gedachten die ik laat gaan waar ze gaan. Briljante invallen of banale gevoelens. Er komen allerlei ideeën vrij, ruimte voor creatieve invallen en zo orden ik mijn soms zo chaotische hoofd. De gedachten die het papier hebben bereikt hoeven niet meer gedacht te worden. Het is ook een gesprek met mijzelf. Soms zelfs letterlijk door in de kantlijn commentaar op mijn eigen geschrijf te geven. Het ontstresst, ontlaadt en reset.

Met de hand schrijven is een verrijking voor de ziel en basisscholen die hun leerlingen niet meer de schoonheid van een goed handschrift aanleren moeten voor de rechter gedaagd worden wegens verwaarlozing van een hele generatie kinderen.

Schreef zij met de hand…