In mijn adolescente jaren was de punk in volle bloei dus was ik ook punk. Jackie met veel ritsen, een veiligheidsspeld door mijn oor of zelf-gekleide maskers met kettingen eraan naar voorbeeld van Cindy Lauper. Retezwaar in je oren maar je moest wat. Mijn haar was natuurlijk kort, knalrood en stond na enig knutselwerk met gel in pieken rechtop. Nog een paar zwarte lijnen om mijn ogen en daar hield het verder wel mee op. Een beetje brave, nette punk. Het was voornamelijk uiterlijk. Eerlijk gezegd snapte ik niet zo goed waar punk voor stond en wat anarchie betekende. Ik voelde ergens wel een soort rebelsheid maar was ook een beetje bang van die echte boze punkers.

De opstandigheid die ik toen wel voelde maar niet naar buiten liet omdat ik in wezen een bang muisje was, komt met de jaren steeds meer naar voren. De grootste winst van het ouder worden is dat je lak aan alles begint te krijgen. Vind je me niet aardig? Boeien! Ben je het niet met me eens? Pff, wat je vindt mag je houden! Mijn uiterlijk is tegenwoordig wel van een sociaal wenselijk soort. Voor mijzelf vond ik het namelijk op een bepaalde leeftijd een beetje sneu worden om met opruiende teksten of bandshirts te lopen.

De rebel in mij groeit met de dag en ik snap niet, dat niet méér mensen in opstand komen. Gelukkig zie je hier en daar wel initiatieven ontstaan van mensen die het anders met de wereld voor hebben. Weldenkenden die de samenleving anders vorm willen geven door na te denken over bijvoorbeeld het basisinkomen, mensen die welvaart willen delen en hun omgeving mooier willen maken. Er zijn er veel die inzien dat we met ons consumptiegedrag het nog maar kort gaan uithouden op onze aardbol. Maar het zijn er nog te weinig.

Earth-overshoot-day viel dit jaar op 13 augustus, zes dagen eerder dan vorig jaar. Het klinkt als een feest maar dat is het niet. Het is de dag in het jaar waarop we evenveel verbruikt en vervuild hebben als de aarde in één jaar tijd kan produceren en absorberen. We teren dus in op de bronnen die voor volgende generaties zijn. Tien jaar geleden viel deze dag nog in oktober. En we gaan maar gewoon door met leven alsof er niets aan de hand is. Bij mij slaat de angst mij om het hart wanneer ik zoiets lees.

Was ik in mijn punktijd bang voor boze mensen, nu ben ik er bang van dat niemand boos wordt. Zijn we met zijn allen lamgeslagen door onze comfortabele levens? Het is heus niet zo dat we dat in hoeven te leveren. We moeten alleen wat meer moeite gaan doen. Dingen anders doen. En misschien is anarchisme*) wel een oplossing.

Gek, ik voel ineens de behoefte om een veiligheidsspeld door mijn oor te jassen en een A op mijn jas te spuiten.

*) Anarchisme is veel meer dan totale chaos, lees er hier meer over: Anarchisme