Door een rug die tijdelijk-buiten-gebruik was moest ik het de laatste tijd gedwongen kalm aan doen. Dat valt niet mee voor een doener. Normaal gesproken sta ik ‘aan’ of ‘uit’. Iets daar tussenin ken ik eigenlijk niet. Wat gelijk de kern van mijn rugklachten raakt. Ik was teveel ‘aan’ geweest, of eigenlijk, in ‘overdrive’.

Dat lichamelijk kalm aan doen, zorgt er automatisch voor dat je ook psychisch stil moet staan bij wat zaken in je leven. Mijn lichaam tackelde mij expres omdat ik mijn geest te lang had verwaarloosd. Zolang je maar door kunt rennen, kun je vluchten voor belangrijke vragen die je achtervolgen. Totdat je lichaam aangeeft dat het even mooi geweest is en de vragen je inhalen. Het is niet voor niks dat oude of zieke mensen vaak zoveel wijsheid in zich bergen.

Het overkomt ons allemaal op zijn tijd. Het is-dit-alles gevoel. Maar nu drong de grote midlife-vraag zich wel heel prominent aan mij op. Niet verwonderlijk gezien mijn leeftijd. Het werd tijd dat ik eens een ernstig gesprek met mijzelf aan zou gaan. Wel verdomd makkelijk om alleen maar te vragen of dit alles is zonder een antwoord te geven wat je dan nog meer zou willen. Dus zocht ik een antwoord op de vraag: “wat wil ik?”

Dat antwoord is niet moeilijk als je je niet aan de realiteit hoeft te houden. Wat ik wil is een lichaam en hoofd van een 20-jarige met de rijpheid van nu, de energie van een jong hondje, financiële onafhankelijkheid en volledige vrijheid van handelen. “Zo!” zei ik tegen mezelf: “En hoe denk je dat te bereiken?” Niet dus, wat ik wil is niet mogelijk. Wat ik wil is perfectie en perfectie bestaat niet. Als er iets is wat ik via vele harde lessen heb geleerd in het leven, dan is het dat wel.

Perfectie nastreven is prima zolang je maar voor ogen houdt dat je het nooit zal bereiken en weet dat perfectie ook helemaal niet wenselijk is. Perfectie is saai. De weg er naar toe is wel heel mooi. Mijn weg begint met het besef dat waar ik nu ben en wat ik nu heb, zeker niet alles is maar dat het ook goed is zoals het is. Mijn weg zal zich vervolgen langs het pad der verandering omdat dat nu eenmaal hoort bij de levensfase waarin ik mij beweeg.

Verder heb ik mijzelf weer een schop onder mijn achterste gegeven. “Dus jij wil je jong voelen? Mooi zijn? Energie hebben? Zorg dan eens goed voor je omhulsel, sufferd!” Ook kwam het besef dat vrijheid van handelen altijd al binnen handbereik is geweest en dat de enige beperking die er is, in jezelf zit. Die beperking zoek je soms bewust op omdat het ook veiligheid betekent. Het is de kunst om, ondanks je angst, je beperkingen onder ogen te zien. Pas als je ze in hun ware gedaante ziet kun je ze omarmen of uit de weg ruimen.

En die financiële onafhankelijkheid? Natuurlijk zou ik dat willen omdat dat mijn weg misschien comfortabeler zou maken. Maar is comfortabel altijd hetgeen je moet nastreven? Een relaxstoel is zeker comfortabel maar ik heb zelden een mooie gezien.