De vaatwasser hield er mee op. Een ramp in dit huishouden waar het hele leven om eten draait en er gemiddeld twee volle ladingen per dag schoongewassen moeten worden. Er kwam een foutcode in het schermpje: E15. Na wat speurwerk op allerlei klusforums op internet kwam ik er achter dat het betekende dat er zich water op de bodemplaat bevond. Er werden een aantal tips gegeven over wat te doen. Tip 1 was geruststellend: Trek de stekker uit het stopcontact en wacht gewoon een nachtje. Meestal verdampt het water vanzelf en daarna doet hij het weer. Natuurlijk hoopte ik dat het afdoende zou zijn.

De volgende dag deed ik de stekker er in en…Niks, natuurlijk. Het gaat nooit zoals je hoopt en het is nooit simpel. Als goede dochter van een man die altijd alles kon repareren pakte ik de gereedschapskist uit de schuur en dook ik op de knieën. Er moest een plaat aan de voorkant afgehaald worden zodat ik bij de bodemplaat kon om die te drogen. Ik draaide twee schroeven los en pakte de plaat vast en er liep direct een straaltje bloed langs het staal. Een diepe snee in het topje van mijn middelvinger werd zichtbaar. Die ik, na er een pleister op geplakt te hebben, opstak naar de fabrikant. Wat is dat voor een debiele constructie? Dat je randen aan een plaat zo scherp laat zijn dat je vinger er half af ligt als je even niet oplet?

Na nog wat verwensingen richting de fabrikant te hebben geslingerd ging ik wat voorzichtiger te werk. De voorplaat kreeg ik er met wat getrek en geduw af en depte met een doekje een klein plasje water van de bodemplaat. Daarna schakelde ik de vaatwasser weer in. Hij leek het weer te doen tot hij ergens op driekwart van het programma stopte en in dezelfde foutcode schoot. Langs het ding waar het water door weggepompt wordt liep een dikke druppel water. Oei, hier hield het wat mijn geklus betreft wel op. Dus bestelde ik maar via de website van de fabrikant een monteur.

De monteur kwam op een vrijdagochtend. Een grote man met een stem als een gong waarmee hij op formele toon sprak. De diagnose was al snel gesteld want dat had ik eigenlijk al gedaan. “Ja mevrouw”, bulderde de reus: “Dat wordt dan 149 euro en 50 cent”. Nadat ik even diep ingeademd had, wilde ik zeggen dat ik het raar vond dat het onderdeel wat vervangen moest worden blijkbaar maar drie jaar meeging maar de man hoorde mij niet en oreerde verder dat dit wel onder de coulanceregeling kon vallen. We kwamen er vanaf met een rekening van 58 euro.

Dat viel gelukkig weer mee en ik ging natuurlijk meteen akkoord. De vaatwasser werd gemaakt. De monteur maakte netjes weer alles dicht en zette het keukenfront er weer op, nog net niet hoofdschuddend omdat dit vrouwtje zo dom was geweest om de frontplaat niet met schroeven vast te zetten. Hij pakte zijn spullen en ik hield de deur voor hem open. Blij dat het apparaat het weer deed en opgelucht dat deze gigant weer vertrok.

De rust daalde weer neer in mijn huis en in mijn hoofd en met die rust kwam ook het besef dat ik er eigenlijk een beetje boos van werd dat een apparaat waar ik drie jaar geleden toch een behoorlijk bedrag voor heb neergelegd, onderdelen bevat die maar zo kort meegaan. Natuurlijk was ik blij dat ik voor een relatief klein bedrag weer mijn vaatwasvriendje terug had maar een coulanceregeling wekt de indruk dat een fabrikant zo aardig is om de klant tegemoet te komen terwijl ze eigenlijk hun ogen uit hun hoofd moeten schamen dat het apparaat niet moeiteloos 10 jaar meegaat.

En dan nog wat, beste witgoedproducenten: Maak in hemelsnaam die dingen onderhoudsvriendelijker zodat je niet standaard handen hebt die eruit zien alsof je door een tijger gegrepen bent als je een kleine onderhoudshandeling moet uitvoeren. En waarom moeten dingen met van die moeilijke schroefjes op onbereikbare plaatsen zitten? Wedden dat dat veel eenvoudiger kan? Ach, ik denk dat het is omdat de onderhoudsreuzen dan zonder werk komen te zitten.

Uitgelichte afbeelding door: Onderwijsgek