Van een wijs man heb ik eens geleerd dat je iedere confrontatie op drie manieren kunt bekijken. Je kunt de acteur zijn, je kunt de regisseur zijn en je kunt de camera bedienen. Hier moest ik weer eens aan denken toen ik een ietwat negatieve reactie kreeg op een stuk wat ik schreef voor Eigenwijsblij.nl over feminisme:

Mijn eerste reactie was dat ik er een beetje geïrriteerd van werd. De reactie raakte wat mij betreft kant noch wal. Een inhoudelijke discussie ga ik niet uit de weg maar daar was het degene die reageerde duidelijk niet om te doen. Hij veegde met één klap alles wat ik geschreven had van tafel met het zinnetje: ‘Wat staat er toch veel onzin in dit soort artikelen’. Dat raakte mij op één van mijn zachte plekjes. Als er iets is wat ik altijd doe bij het schrijven van mijn blogs, dan is het wel voorbereiden. Natuurlijk kan ik wel eens een foutje maken maar over het algemeen baseer ik me op feiten en check ik altijd of mijn eigen aannames wel kloppen. Dus hoezo ‘onzin’?

Eigenlijk wilde ik direct een felle en directe reactie schrijven maar liet toen mijn vingers boven het toetsenbord hangen. Was dit niet precies waar de reageerder op uit was? Eerst moest ik maar eens onderzoek doen naar wie ik voor me had. Zo kon ik begrijpen waarom de man zo reageerde. Het bleek dat de man wel eerder dit soort reacties plaatste. Vervolgens kon ik mij er toe zetten om een beleefde, algemene reactie te schrijven die niet inging op hetgeen de man zei en die liet zien dat ik niet zo maar uit mijn nek zwetste. Nooit meer iets van de beste jongen vernomen.

Wat er eigenlijk gebeurde was dit: Als ik direct op de reactie was ingegaan zoals mijn eerste ingeving was dan was ik op acteursniveau gebleven. De reageerder had dan weer handvatten gehad om mij nog verder te raken. Ik besloot echter de camera ter hand te nemen en eerst te filmen wat er aan de hand was. Wat ik zag was een negatief mannetje dat eerder dit soort reacties had geplaatst op andere sites. Vervolgens besloot ik het hele zaakje te regisseren door een reactie te plaatsen die boven de partijen bleef. De discussie werd hiermee in de kiem gesmoord.

Het leuke is dat je deze techniek in allerlei situaties kunt toepassen. Opvoeders zullen het herkennen. Als een kind zeurt en je gaat er op in (acteursniveau) dan houdt het gezeur niet op. Als je het zeuren negeert en het kind iets anders geeft om te doen, of het naar zijn kamer stuurt (regisseursniveau), dan kun je het gezeur laten afbuigen.

Soms is het moeilijk om niet als acteur te reageren. We zitten nu eenmaal met onze emoties. Boosheid, verdriet of frustratie maakt het soms moeilijk om tot tien te tellen, door de camera te kijken en op een andere manier te reageren dan we in eerste instantie hadden willen doen. Maar het betaalt zich wel uit. De winst is dat je je ‘in control’ voelt, verstandiger dingen zegt en de ander geen kans geeft om je nog dieper te raken. Probeer het maar eens, oefening baart kunst. En lukt het eens een keer niet? Ach, je bent maar een mens, soms lucht het ook wel eens op om je tanden te laten zien.

De mooie uitgelichte foto bij deze blog is van: Steve Wilson op Flickr gepubliceerd volgens de regels van Creative Commons