In de zomer van dit jaar is mijn dochter het huis uit gegaan. Dat vinden manlief en ik erg leuk  voor haar maar als het laatste kuiken het nest verlaat dan voelt zo een nest wel erg leeg aan. Toen mijn zoon op kamers ging misten we hem ook erg, maar dat ging toch allemaal wat geleidelijker. Hij had in het begin nog werk waarvoor hij vaak bij ons thuis moest zijn en toen dat ophield kwam hij ook nog regelmatig bij ons omdat zijn vriendin bij ons in de buurt woonde. Bovendien, we hadden onze dochter nog thuis.

Nu zijn de vriendin van mijn zoon en mijn dochter naar dezelfde flat verhuisd in Amsterdam. Plotseling is het wel erg stil in huis. Beide kinderen komen gelukkig graag thuis maar we missen het dagelijks contact, het simpelweg samen aanwezig zijn in hetzelfde huis.

Waar ik nooit rekening mee heb gehouden is dat ook de stroom aan vrienden ophoudt. Opeens komen er bijna geen jonge mensen meer over de vloer. Mijn huis is altijd de zoete inval geweest voor vrienden en vriendinnen van mijn kinderen. Er werd mij vaker medegedeeld dan gevraagd dat die-en-die bleven eten en slapen. Vooraf aan het bezoeken van de enige jongerentent in ons slaapstadje werd er ingedronken bij ons thuis.

Ook de vrienden en vriendinnen zijn uitgevlogen. Ze studeren in de grote steden. Uitgaan is daar natuurlijk oneindig veel leuker en in de studentenflats waar ze wonen wordt uitbundig gefeest. Een heerlijke tijd voor al die begin-twintigers. Het is ze van harte gegund maar ik mis hun aanwezigheid. De humor, de energie, de verhalen, het rumoer is met de kinderen mee het huis uit gegaan.

Gelukkig hebben de man en ik het samen ook fijn. Het heeft zo zijn voordelen om minder te hoeven zorgen en eindeloos schema’s te bedenken voor wie wanneer moet eten. Regelmatig ben ik verbaasd dat ik na een dag wassen al bijna door mijn stapel wasgoed heen ben. Er hoeven nog maar zes aardappelen geschild en soms kook ik per ongeluk nog te veel waardoor er de volgende dag niet gekookt hoeft te worden. Lekker makkelijk.

Bovendien zijn er nog de huisdieren. Bij de hond en de drie al aanwezige katers heeft er zich nog een klein rood katertje zijn intrede gedaan om het nest te vullen. De grote katers en de hond zijn gewend om de hele dag naar believen in en uit het huis te gaan via het kattenluikje. De kleine rode mag natuurlijk nog niet naar buiten. Het kattenluikje moet dus op slot en ik ben de hele dag bezig met portier spelen voor de harige prinsjes. Ons oude hondje heeft moeite met de noden op te houden. Met een open kattenluikje is dat geen probleem. Nu dus wel. Het houdt me bezig. Zoals nu: vóór het schrijven van dit stukje ben ik een half uur bezig geweest met hondenpoep, hondenplas en kattenkots op te ruimen. Op mijn armen ligt een spinnend, warm hoopje mini-kat waardoor ik nauwelijks kan typen. Onhandig, dat wel, maar gezellig dat het is!