Het was niet bewust gepland. Geen echte beslissing geweest. Als je haar vooraf had verteld dat er een moment zou komen dat ze met haar dode man in huis zou leven had ze je voor gek verklaard. Wie doet nou zoiets. Maar het was de realiteit en nu zat ze ermee. Ze wilde er wel mee stoppen maar ze wist niet hoe ze dat aan moest pakken. De gevolgen zouden enorm zijn.

Het was niet te bevatten wat er zou gebeuren als ze het bekend zou maken. En aan wie maak je zoiets bekend? De politie? Ze was als de dood voor de politie. Zoals die keer dat ze aangehouden werd omdat ze door het rood was gereden. Dat was vlak nadat Henri was overleden. Ze was van pure angst in huilen uitgebarsten en de agent had haar gelukkig laten gaan met een vermaning.

Het UWV dan? Een ramp! Ze zou een jaar lang uitkering moeten terugbetalen. Nou had ze het afgelopen jaar niet veel uitgegeven. Het scheelde toch. Henri had altijd veel gegeten en wilde altijd grote stukken vlees op zijn bord. Ook aan kleding gaf ze niet heel veel meer uit. Voor wie moest ze er nog mooi uitzien? Niet dat Henri het ooit opgemerkt had als ze zich mooi maakte maar het was toch het idee, dat je het voor iemand deed.

Hoe moest ze nou uitleggen dat het vanzelf was gegaan? Henri was op een ochtend gewoon niet meer wakker geworden. Ze was naast hem blijven liggen. Totaal van de kaart. Hij had haar altijd aangestuurd, gaf haar opdrachten en verboden. Dat maakte dat ze elke dag precies wist wat ze moest doen. Op dat moment, naast dode Henri, moest ze een beslissing nemen en ze had totaal niet geweten wat ze ermee aan moest. Ze was maar overgegaan tot de orde van de dag. Was dingen gaan doen waarvan ze dacht dat het Henri’s goedkeuring kon wegdragen.

Zo waren er dagen voorbij gegleden. Die dagen waren weken geworden en op een gegeven moment was het ogenblik waarop je nog met goed fatsoen kon aangeven dat je echtgenoot dood was, voorbijgegaan.Hij was wel wat gaan stinken dus ze had de slaapkamer hermetisch afgeplakt en stak af en toe een wierookstokje aan. Dan rook je het niet meer zo.

O, Henri, dacht ze: jij had wel geweten hoe ik dit probleem moet oplossen maar nu ben je zelf het probleem. Ze leunde tegen de slaapkamerdeur en stelde zich voor hoe hij er de ochtend van zijn overlijden had bijgelegen. Zo vredig. Zijn anders zo norse gezicht had opeens een zachte uitdrukking gekregen. Dat moment had ze vast willen houden. Ze herpakte zich en riep voor de vorm tegen de deur: “Koffie?”  Want, ja, je moest wel hardop blijven praten, anders zou je nog gek worden.