Drie keer, tijdens de vijftien en een half jaar dat je bij me was, heb ik je uit de handen van de Dood weten te redden. Nu heb ik je zelf aan de Dood aangeboden. De Dood klopte aan. Een half jaar geleden maakt hij zijn komst al bekend maar ik deed alsof ik het niet merkte. Nu kon ik er niet meer omheen. “Je weet toch waar ik voor kom?” vroeg hij. Ik zei: “Ja, maar ik wil het niet”. “Nee, “zei de Dood: “Niemand wil het maar het moet toch.” “Waarom toch?” vroeg ik. ”Honden zijn nou eenmaal niet gebouwd op een langer leven. Ze heeft weinig gevraagd en alleen maar gegeven en nu is ze op,” zei de Dood: “Het is tijd dat je haar nu haar rust geeft. Je bent me drie keer te slim af geweest en ik heb dat zo gelaten. Ze was er zelf ook nog niet klaar voor maar dat is ze nu wel.”

Ik boog het hoofd en gaf je ziel mee aan de Dood. “Zeg me dan op zijn minst waar ze naar toe gaat. Naar het Nirwana? De hemel? Dat heeft ze wat mij betreft wel verdiend. Waar gaan onze geliefden naar toe als ze met jou meegaan?“ De Dood antwoordde zacht: “Als ik je dat vertel dan moet ik jou ook meenemen, dat wil je toch niet? Het is jouw tijd nog niet.”

Hij glimlachte, verdween zo stil als hij was gekomen en nam jouw zieltje mee.”Zorg goed voor haar,” fluisterde ik door mijn tranen heen. Ik bleef achter met het lichaampje waar jij niet meer in zat. Het lijfje dat weldra zou afkoelen, dat mij niet meer warm zou houden als het buiten koud was en dat mij niet meer vrolijk tegemoet zou komen springen als ik even weg was geweest. Een overbodig omhulseltje wat ik aan de aarde terug heb gegeven.

Dag Yente, dag klein, lief hondje, ik hoop dat je hebt geweten hoeveel ik van je hield.