Laatst was ik naar een drum and bass feest. Er draaide een DJ waar ik tot voor kort nog niet van gehoord had maar mijn kinderen vroegen mij mee dus heb ik mij “in-geluisterd” en ik ging. Hoe ik het een nacht lang moest gaan volhouden wist ik nog niet maar wie niet waagt, wie niet wint.

Het bleek heerlijk om weer eens een hele nacht te dansen en bier te drinken. Iemand aaide mijn haar en zei: “ik hou van je haar” en ik had  zelfs aandacht van een hele jonge knul, die het zich waarschijnlijk nooit meer zal kunnen herinneren dat hij iemands moeder probeerde te versieren aangezien zijn schotelgrote pupillen deden vermoeden dat de beste jongen aardig strak stond van één of ander pilletje en het dus niet meer helemaal helder zag. Ondanks dat was het best leuk om even iemands MILF te zijn.

Na afloop liepen we het laatste stukje terug naar de flat waar mijn dochter woont terwijl het al licht begon te worden. “Goh!”, zei ik: “Het is heel lang geleden dat ik het licht heb zien worden na een nacht uitgaan”. “Kinderen zetten je leven on hold”, merkte mijn zoon op. “Dat is waar”, zei ik: maar je ziet dat als je kinderen volwassen worden, je gewoon de draad weer op kunt pakken.”

Wat ik hem op dat moment vergat te vertellen is dat het natuurlijk zo is dat je naar mijn mening niet meer zomaar alles kunt doen wanneer je kinderen van jouw zorg afhankelijk zijn. Het is ook waar dat je door de zorg voor jonge kinderen vaak zo moe bent dat je er niet aan moet denken om je ‘s avonds nog in de make-up te hijsen en de deur uit te gaan op een tijdstip waarop je normaal gesproken al een uur je hoofd op het kussen hebt. Maar wat ook waar is, is dat het je op dat moment niet uitmaakt. Mijn kinderen zijn meer dan gewenst en ik heb ze met veel liefde naar de volwassenheid begeleid. Dat we nu samen naar evenementen gaan had ik nooit kunnen vermoeden en is zo bijzonder.

Het werkt bevrijdend om weer dingen te doen die je deed toen je twintig was maar nu zonder de onzekerheden die het jonge leven met zich meebrengt. Je zou kunnen denken dat ik in een midlife crisis zit of dat ik angstvallig wil vasthouden aan het jong zijn. Maar zo zie ik dat niet. Van een crisis is hier zeker geen sprake en hoewel ik het verouderen echt niet altijd leuk vind, vier ik ook mijn leeftijd en is er geen angstvalligheid te bekennen.

Nee, het is meer een kwestie van genieten en alles uit het leven halen zolang het nog kan. De generaties hiervoor konden er nog vanuit gaan dat ze na hun pensioen nog van alles konden gaan doen maar die illusie heb ik al lang niet meer. Misschien moet ik straks nog tot mijn zeventigste door blijven werken. Wie weet hoe ik me tegen die tijd voel. Misschien heb ik er over een paar jaar de zin en energie niet meer voor om naar concerten en festivals te gaan. Om nog maar te zwijgen van enge ziektes die zomaar onaangekondigd voor je deur kunnen staan. De tijd om te genieten is nu en hier.

En zo doen we allemaal wel eens dingen waardoor je het gevoel hebt dat je nog leeft zolang je niet dood bent. De één gaat opeens motorrijden, de ander gaat surfen of verliest zich in een andere sport en ik, ik trek mijn sneakers aan en dans nog even door.