Het is lang geleden dat ik iets geschreven heb. Mijn stroom aan woorden, mijn weloverwogen zinnen: ze waren opgedroogd, weggevaagd, kwamen niet meer uit mijn vingers. Sterker nog: de teksten kwamen niet eens meer in de buurt van mijn vingers. Dat kwam omdat mijn hoofd te vol zat. Te vol met gedachten over één van de grootste en engste beslissingen in mijn leven tot nu toe. Te verdoofd door eindeloos gepieker en te lamgeslagen door de vele heftige gesprekken met de-man-die-ooit-mijn-lief-was.

De beslissing is inmiddels genomen. Hij en ik hebben besloten om ieder ons eigen weg te gaan. Het is een goede beslissing. We leefden al enige tijd onder hoogspanning en daar gingen we aan ten onder. We wilden beiden niet dat het zou eindigen, hebben van alles geprobeerd maar als de liefde er niet meer is dan zijn de verschillen, die je ooit zo leuk vond bij elkaar, onoverbrugbaar geworden.

We waren 33 jaar samen en dat is iets wat je niet zomaar opzij schuift. We hebben samen veel meegemaakt en doorstaan. Beproevingen zoals de dood van geliefden, ziekte en mankementen maar we hebben samen ook twee prachtige kinderen gekregen en naar een volwassen leven mogen begeleiden. Hij en ik waren altijd een team, Sjors en Sjimmie, Suske en Wiske, Kwik en Flupke, wij tegen de wereld. Het doet heel veel pijn om dat team op te breken. Te erkennen dat je uit elkaar gegroeid bent. Het doet pijn om te beseffen dat je soms zo terugverlangt naar dat, wat er al een poosje niet meer was.

Het is tegelijk heerlijk en beangstigend om voortaan alleen te zijn. Heerlijk omdat ik nu de rust heb waar ik naar verlangde. Ik geniet van mijn vrijheid en ook al zit ik negen van de tien keer thuis met een kat op schoot, het gevoel dat er een wereld aan mogelijkheden voor me open ligt is fijn. Het is ook precies dat, wat het beangstigend maakt. Er is van alles mogelijk maar wat wil ik nu eigenlijk? De voorspelbaarheid die ik zo benauwend vond gaf het leven wel kaders. Die kaders ben ik kwijt. Het automatisch aanvullen van elkaar ben ik kwijt. De hiaten in je eigen karakter komen pas goed aan het licht als de ander ze niet meer als vanzelfsprekend opvult. Met die hiaten zal ik wat moeten doen. Uit de homp klei die mijn leven nu voorstelt zal ik iets moeten boetseren. Dat kost tijd maar dat gaat me lukken, dat gaat de-man-die-ooit-mijn-lief-was ook lukken. Daar ben ik van overtuigd.

We gaan als beste vrienden uit elkaar, komen nog regelmatig bij elkaar over de vloer en kunnen nog steeds met elkaar lachen en huilen. Dat is een groot geschenk en ik hoop van harte dat wanneer we hoogbejaard zijn, we nog steeds bij elkaar op de koffie komen en met een zachte blik naar ons gezamenlijke verleden kijken.

Nu er alleen nog even aan wennen dat ik de-man-die-ooit-mijn-lief-was, mijn ex ga noemen.