Mijn ex en ik leven nu alweer ruim een half jaar gescheiden. Met opzet zeg ik ‘leven’ want voordat je officieel gescheiden bent, ben je nog wel even bezig. Om nog maar te zwijgen over de kosten die het met zich meebrengt. Je bent duizenden euro’s verder als je besluit ieder weer je eigen weg in het leven te willen volgen. Simpelweg omdat je ooit een contractje hebt getekend waarin je belooft als paar door het leven te gaan. Iets wat we toentertijd gedaan hebben omdat we alles goed geregeld wilden hebben voor het jongetje wat al in mijn buik aan het groeien was. Het had niets met romantiek te maken. Ik behoor niet tot de vrouwen die dromen van een glamour-trouwerij. Sterker nog, ik werd al bloednerveus bij het idee.

Officieel waren we 23 jaar getrouwd maar we waren al 33 jaar samen. Dat is een groot deel van ons leven waarin we veel hebben meegemaakt. Misschien wel te veel, het is zeker niet altijd een roze wolk geweest. Maar terugkijkend hebben we het ook heel goed gehad. Zo goed, dat we elkaar niet helemaal kwijt willen raken. Onze levens gaan een andere kant op. We ontmoeten nieuwe mensen, nieuwe liefdes en ontdekken nieuwe kanten van onze persoonlijkheden maar onze vriendschap blijft overeind. Wat ons betreft kan dat ook niet anders. We hebben zoveel gedeeld. We hebben twee prachtige kinderen op de wereld gezet. En bovenal waarderen we elkaar nog steeds om wie we zijn. Zelf ben ik daar erg blij mee.

Toch begrijpt niet iedereen dat. En zo snel als er oordelen geveld werden over onze scheiding, hoor ik nu hier en daar geluiden dat ‘men’ het raar vindt dat wij nog zo goed met elkaar omgaan. Het hoort niet! Het past niet in een hokje! Je hoort als exen een hekel aan elkaar te hebben. Je hoort elkaar in de haren te vliegen. Je hoort elkaars spullen woedend uit het raam te flikkeren en elkaar ‘die lul’ of ‘die trut’ te noemen. Nu ben ik al heel wat jaren zo ver dat ik een teflonlaag om mij heen heb, waardoor ‘wat-men-vindt’ direct weer van mij afglijdt maar het houdt mij wel bezig. Waarom wordt er liever gezien dat je elkaar de tent uit vecht?

Maar hoe zou ik een hekel kunnen hebben aan één van de liefste personen in mijn leven? Iemand met wie ik intens mooie momenten en intens verdrietige momenten heb meegemaakt. Iemand van wie ik elke vierkante millimeter van zijn huid ken. Hou ik nog van hem? Ja, en dat zal ik altijd blijven doen. En hij ook van mij, Dat is een zekerheid waarop wij beiden kunnen bouwen. Dat is een zekerheid die met geen contract vast te leggen is. We houden van elkaar zoals vrienden voor het leven dat doen. We gaan alleen niet meer als geliefden door het leven. Dat is alles.

Ik ervaar het als een geschenk dat we het angstvallig vasthouden hebben kunnen loslaten, waardoor we de verzuring, die langzaamaan in ons samenzijn binnensloop, hebben kunnen tegenhouden. Wie dit alles niet snapt moet eens diep bij zichzelf van binnen kijken wat hem of haar zo stoort aan onze manier van doen. Want in wat voor een hokje iemand ons ook wil stoppen. Wij zullen daar nooit in gaan. En elk paar wat besluit niet meer samen door het leven te gaan gun ik eenzelfde liefdevolle scheiding.

Uitgelichte afbeelding bij dit bericht is van Delphine Devos: https://www.flickr.com/photos/devosdelphin/3418388055