Het is kwart over zeven. Ik loop naar buiten. Om kwart over acht heb ik in Harderwijk een afspraak voor een coronatest en ik wil niet te laat komen. Gelukkig werk ik bij een organisatie die een eigen teststraat heeft anders had ik langer moeten wachten en nog verder moeten rijden voor een test. Buiten staat een groep mensen in het donker te wachten. Een beetje vreemd, maar ik kijk niet zo snel meer op van gekke situaties sinds ik in het centrum van Almere woon. Daar gebeurt bijna op dagelijkse basis wel wat.

Wat er aan de hand is wordt al snel duidelijk. Een wat oudere man komt naar buiten en de groep begint happy birthday to you te zingen. Ontroerd als ik ben zing ik even mee met het kippenvel dik op de armen. Het lied gaat moeiteloos over in een andere taal, die ik niet versta. Wat ik wel versta is de intentie: geen verjaardag kunnen vieren maar wel laten merken dat de jarige niet vergeten wordt. Ook versta ik het verlangen erachter. Het verlangen om weer samen te kunnen zijn. Mijn dromen gaan over lange tafels vol met eten en heel veel mensen eromheen. Het doet soms fysiek pijn om geen gehoor te kunnen geven aan mijn gastvrijheid.

Met gemengde gevoelens ga ik op weg voor mijn afspraak. Sinds een dag of twee heb ik een raar hoestje en afgezien van zorgen om mijn eigen gezondheid ben ik bezorgd om de mensen om mij heen. Als het corona is, wie heb ik dan besmet? Ook voel ik warmte. Het koor heeft dat in mij losgemaakt. Maar bovenal heb ik een beetje de blues. De lockdown blues.