Het begon zo rustig. Het was vrijdagochtend. De wekker ging en ik werd wakker in de wetenschap dat ik nog een paar uur moest werken en ‘s middags vrij zou zijn dus mijn hoofd werkte direct op volle toeren. Wat zou ik met die heerlijke vrije middag doen? Beetje opruimen en schoonmaken in de hoogste versnelling. Boodschappen doen, zodat wanneer vriendlief weer thuis zou komen na een paar dagen weggeweest te zijn, we niets meer meer hoefden te doen in het weekend. Alleen maar lekker eten maken en genieten van elkaars gezelschap.

Zoals altijd lag er een kat bovenop me. Dit keer was het Bowie, een grote, lompe, lieve, boeren kater. Jaffa kwam er ook bij. Ooit werd hij zo genoemd vanwege het sinaasappelmerk. Jaffa is namelijk een rode kater. Chili of Dynamiet was toepasselijker geweest. Want zo lief als hij kan zijn, zo fel en bazig is hij ook. Bovendien ken ik geen kat die zo bezitterig en jaloers is als hij. Een gevecht tussen Bowie en Jaffa dreigde dus ik wilde ze beiden van mij afgooien. Wat er precies gebeurde weet ik niet eens meer, zo snel ging het. Maar het volgende moment hing Jaffa als een draakje aan mijn arm met zijn tanden tot aan het tandvlees in mijn hand. 

Schreeuwend van de pijn wierp ik het kleine stukje explosief van mij af. Het beestje rende weg en ik rende hem in mijn blootje achterna om hem te pakken, wat natuurlijk niet lukte en misschien ook maar beter was. Furieus als ik was had ik niet in de gaten dat ik hevig bloedde. Toen ik omkeek zag ik wat ik had aangericht.Van de slaapkamer tot de keuken en vandaar naar de huiskamer lag een bloedbad. Knalrode spetters zaten tegen deuren en keukenkastjes. Het zag eruit als een scène in een film van Quentin Tarantino. Iets bij zinnen gekomen ruimde ik de troep op en ik kan zeggen dat bloed opruimen niet zo simpel is als films ons doen geloven. Verdomd moeilijk spul om weg te poetsen. Ik zou het niet goed doen als moordenaar die zijn sporen moet uitwissen.

Nou word ik als huisgenoot van vier mini tijgers wel vaker gekrabd of gebeten maar het verliep nu toch wat anders. Om 10:00 uur waren mijn hand en pols twee keer zo dik en ik belde de huisarts om te vragen of dat kwaad kon. De assistente vroeg nog net niet: “wat denk je zelf, idioot?”. Ik moest direct langskomen en ik prees mij gelukkig dat ik dat lopend af kon want de pijn was inmiddels zo erg dat fietsen of autorijden er niet meer in zat. Het was maar een wandelingetje van 15 minuten en de zon scheen.

Bij de huisarts kreeg ik antibiotica en een tetanusprik voorgeschreven. Die moest ik wel even bij de apotheek gaan halen en dan terugkomen om de injectie te laten zetten. Weer een wandelingetje van 15 minuten heen en 15 minuten terug. Geen probleem, wat extra beweging kon geen kwaad. Het wandelingetje terug moest nog even op zich laten wachten want de arts had nog een verklaring bij het recept moeten sturen. Tetanusinjecties blijken een schaars goed te zijn. Dus na eindeloos wachten en heen en weer gebel, gemail en tussendoor naar huis lopen om toch nog wat te werken, kon ik pas terug met de injectie op zak. Bij de huisartsenpraktijk trof ik alleen de stagiaire. Ze durfde de prik niet te zetten want dat had ze nog nooit gedaan en de huisarts zou pas een paar uur later weer aanwezig zijn. Omdat ik niet zo een zin had om haar proefkonijn te zijn riep ik grootmoedig: “Geen probleem, ik kom wel terug als de arts er is” en was al bij de deur voordat ze er erg in had. Daar ging ik weer. Einde van de middag kon ik weer terug en na in totaal twee uur heen en weer wandelen kreeg ik dan eindelijk de Tetanusinjectie.

Van mijn gezellige vrije middag is niks meer terecht gekomen. Dus nu zit ik in een rommelig huis, met een lege voorraadkast en een hand als een opgeblazen siliconen handschoen. Wijze levensles: Een ongeluk zit soms in een klein rood katje.