Sporten vind ik een lastig dingetje. Als ik er een gesprek met iemand over heb zeg ik altijd lekker recalcitrant dat ik er een uitgesproken hekel aan heb. Men reageert dan soms wat giechelig, ietwat geschokt, want sporten is goed! Sporten moet! En heel eerlijk gezegd vind ik dat laatste ook wel een beetje. Waar het misgaat tussen mij en sport is namelijk niet dat ik de noodzaak van het bewegen niet zie. Bewegen is goed en van bewegen ga je je absoluut lekkerder voelen. Mijn probleem met sport is dat het altijd zo hetzelfde is, dat je er tijd voor vrij moet maken en last but not least: dat overal competitie bij komt kijken. 

Om met dat laatste te beginnen: het boeit mij totaal niet of iemand ergens mee wint. Ik denk dat het komt omdat ik door mijn vier jaar oudere broer ben getraind in het verliezen. Bij elk spel wat wij als kind speelden was hij vanzelfsprekend de beste, want ouder. Dus als iemand wint of ergens beter in is? Prima! Het is ze van harte gegund, steek de vlag uit, koop een taart, maar ik ben niet onder de indruk.

Dan probleem nummer twee: als je echt wat aan het sporten wilt hebben zal je routine moeten inbouwen. Twee tot drie keer per week moet je ongeveer hetzelfde doen om er voordeel van te hebben. Routine vind ik saai. Zo saai dat ik bij elke sport waar ik aan begin na een paar maanden mezelf er naar toe sleep en na een half jaar weer afhaak. Want daar komt probleem nummer drie om de hoek kijken: voor saaie dingen is het moeilijk om tijd vrij te maken. Het is dus niet zozeer de weerzin tegen sporten. Als je me mee vraagt op een kanotocht, een stuk fietsen of in de bergen wandelen, ben ik je vrouw, maar vraag het me niet om dat op wekelijkse basis te doen.

Ondanks al mijn weerzin tegen regelmatig sporten is het wel noodzakelijk om het lijf in vorm te houden. Mijn werkzame leven breng ik voor 99,9% achter een beeldscherm door. Er zijn zelfs klussen die  ik zo leuk vind dat ik me er totaal in verlies en dan zelfs vergeet dat ik wel eens pauze moet nemen of dat er zoiets bestaat als lichamelijke functies. Daar wordt een mens stijf van en dat leidt weer tot allerlei pijntjes. Bovendien ben ik groot fan van Erik Scherder die ons voorhoudt dat we allerlei nare kwalen en ziektes buiten de deur kunnen houden wanneer we maar niet stil blijven zitten. Dus als ik mijn werk en mijn hobby’s, die zich ook op de vierkante meter afspelen, wil blijven volhouden moet ik met mijn toges van mijn stoel komen. 

Sinds een jaar heb ik daarom een half uur yoga, gemixt met andere grondoefeningen in mijn ochtendritueel ingebouwd. Dat gaat goed. In ieder geval op de dagen dat ik werk. Opstaan, katten voeren, koffiezetten, oefeningen doen, douchen etc. Elke ochtend weer. Saai, maar niet echt een moment dat er iets anders mogelijk zou zijn. Het wil in het weekend nog wel eens misgaan. Dan zijn de opties om iets anders en veel leukers te kunnen doen eindeloos en het ochtendritueel niet zo strak. Maar toen ik me er weer eens op betrapte dat ik mijn snor wilde drukken gooide ik mezelf toch maar weer op de yoga-mat en begon soepeltjes aan de dag omdat ik dacht: er is nu echt geen geldige reden om het niet te doen.