Als je zoals ik al een poosje op de aardbol rondloopt is het knap als je lichaam totaal ongeschonden is. Op mijn lichaam tekenen zich verschillende littekens af. Zichtbare en onzichtbare. Zo heb ik een half maantje op mijn rechterknie en een perfect recht lijntje op mijn pink. Van beiden heb ik geen idee hoe die daar ooit terecht zijn gekomen. Onder mijn onderlip zit ook een kringeltje. Hoe oud ik was toen het gebeurde weet ik niet maar ik herinner me nog wel het moment dat ik vol met mijn mond op een buis van een klimrek viel waardoor mijn tanden zich door mijn lip boorden, auw!

Verder is daar het kleine streepje wat zich goed verborgen houdt in mijn navel. Na twee prachtige kinderen gedragen en gebaard te hebben vond ik het tijd dat mijn lichaam weer van mij alleen mocht zijn. De mogelijkheid voor meer kinderen werd voorgoed afgesloten. In de drang naar weer een beetje meer van mezelf te zijn ging ik een rondje skaten op een mooie zomeravond. Dat liep minder mooi af. Door een richel in de weg kwam ik ten val en mijn voet nam een stand aan die niet gebruikelijk was. Sindsdien loopt er een grote lijn over mijn onderbeen omdat de chirurg alleen op die manier nog wat kon maken van de botten die aan stukken lagen. 

De onzichtbare littekens zijn over het algemeen die op mijn ziel. Littekens die achtergelaten zijn door de oplopende lijst van degenen die mijn leven verlaten hebben. 

Sinds kort telt mijn buik er een aantal littekens bij. Drie streepjes van een centimeter aan de buitenkant en een onzichtbare aan de binnenkant, daar waar ooit mijn blinde darm zat. 

De littekens zijn markeringen in de tijd. Stuk voor stuk herinneren ze me aan de pijn die eraan vooraf ging met als meest recente de helse pijnen van een ontsteking. Toch is de pijn niet het belangrijkste wat de markeringen op mijn lichaam en ziel vertegenwoordigen. Ze staan voor een onbezorgde jeugd waarin gespeeld en ontdekt mocht worden. Het wonder van een nieuw leven en de veerkracht van een vrouwenlichaam om dat nieuwe leven op de wereld te zetten. Maar ook de krachttoer om kinderen groot te brengen en daarnaast jezelf niet uit het oog te verliezen. Mijn ziel is hier en daar gebutst door verlies maar ik herinner me vooral ook de mooie momenten die ik mocht hebben met mijn dode lieverds, toen ze er nog waren. Zoete herinneringen aan liefde, gelach en innige gesprekken. Gelukkig zijn het er veel.

Op het moment dat ik dit schrijf zijn een aantal littekens nog vers. Maar ook die gaan al gepaard met het besef dat ik in een tijd en een land leef waar ik heel snel medische hulp heb gekregen. En wat ben ik een ongelofelijke bofkont met iedereen om me heen die mij aandacht geeft en steunt als het erop aankomt, niet in de laatste plaats mijn lieve vriend. De drie nieuwe streepjes op mijn buik vertellen een verhaal over liefde en geluk. Daar word je toch alleen maar blij van?