Omdat ik afscheid moest nemen van mijn blindedarm omdat die ellendeling plotseling besloot te gaan ontsteken, kon ik een poosje helemaal niks. Het herstel viel me niet mee. Als ik iets huishoudelijks wilde doen, iets wilde tillen of 100 meter liep dan werd dat direct afgestraft met buikpijn. Zelfs zitten bleek een hele inspanning dus ook mijn werk moest helaas wachten. Lastig voor een doener zoals ik. Er was dus heel veel tijd om anders in te vullen dan ik gewend ben. Er werden podcasts geluisterd, spelletjes gedaan op een tablet en eindeloos op de socials gesurft. Je moet wat als je half liggend je tijd moet doorbrengen en je hoofd nog vol met watten zit van de narcose. Om toch nog enigszins mijn tijd nuttig te besteden (want o, wee als je eens een keer niet nuttig bent) zag ik het maar als een gedwongen retraite en ik las en luisterde wat goeroes en coaches allemaal te zeggen hadden over leefregels voor een stressvrij leven.

Zo moet je een uur eerder opstaan en mediteren of lezen, yoga beoefenen en daarna een smoothiebowl eten van het fruit dat je zojuist vers gehaald hebt van de biologische markt, of liever nog, geplukt hebt uit je tuin. Je moet van deze wijze mensen ook heel veel bewegen dus in je lunchpauze maak je een wandeling en ‘s avonds ga je nog een rondje hardlopen of sta je in de sportschool. Wanneer je dan een uitstekende maaltijd hebt bereid van verse biologische ingrediënten drapeer je die natuurlijk ook nog heel mooi op je bord met een garnering van kleurrijke kruiden. Dan fotografeer je het geheel en plaats je de foto op Instagram met de hashtag: ’fitgirl’. Tussen alles door moet je natuurlijk je bullet journal bijhouden, je maandplanning op orde hebben en een plan hebben voor je life-goals. Aan het einde van de dag moet je ook een ritueel hebben voor het slapen gaan: na acht uur niets meer eten, een uur voor het slapen gaan geen beeldschermen, uitgebreid in bad en weer mediteren of lezen natuurlijk.

De paniek sloeg toe. Hoe kon ik dat allemaal volbrengen naast mijn fulltime baan? Hoe moest ik mijn tijd indelen om ook aan de eis te voldoen van een gezonde nachtrust van een uurtje of acht? Voor mediteren had ik nu alle tijd maar hoe moest dat straks als ik weer van half negen tot minimaal vijf aan mijn bureau zat gekluisterd? En wandelen terwijl ik tegelijkertijd een supergezonde lunch moest maken én eten? Of nee, die lunch had ik natuurlijk al op zondag moeten ‘preppen’ voor de hele week tussen het bergbeklimmen en in een zweethut zitten door.

Een paar weken voordat ik als nutteloze klomp mens op mijn bank belandde was ik met de sportschool begonnen want er moest inderdaad meer bewogen worden. Hoewel ik er van overtuigd ben dat het goed voor me is ging ik me daar nog niet bepaald beter van voelen en vind ik sporten gewoon niet leuk. In dat opzicht was ik wel even blij met de beste smoes die ik maar kon bedenken om even niet te hoeven gaan.

Dat gezond en met de beste ingrediënten koken, daar ben ik op zich wel van. Maar hoe doe je dat als je naast acht uur werken twee uur met je ochtendritueel bezig bent om nog maar te zwijgen van de tijd die je aan bewegen besteed en ook nog eens een avondritueel moet afwerken.

Naast dit alles heb ik ook nog een partner, twee kinderen, vier katten, familie en vrienden die soms ook wat aandacht van mij willen. Kortom: het is niet te doen en ik kwam tot de conclusie dat ik niet naar de mensen moest luisteren wiens werk het was om te doen alsof dit soort adviezen je leven beter gaan maken. Voortaan zou ik luisteren naar wat ik altijd tegen anderen zeg: “Een mens hoeft in de basis niets, helemaal niets” Dus ik trok een biertje open, vleide me in de armen van mijn partner terwijl hij een film aanzette en een diepe zucht van ontspanning ontsnapte mijn lippen. “Vanavond een pizza bestellen?” vroeg mijn lief.